Πολιτισμός και ιστορία

Ιστορικά, η στάση απέναντι στα τυχερά παιχνίδια στη Μιανμάρ καθορίζεται από τον Θεραβαντίν Βουδισμό: το να παίζεις για τα χρήματα θεωρείται ως περισπασμός από την αρετή και πηγή κοινωνικών κινδύνων.

Στην αποικιακή εποχή εμφανίστηκαν οργανωμένες μορφές ενθουσιασμού (λαχεία, σκούπες στο τρέξιμο), αλλά δεν είναι ριζωμένες στη λαϊκή κουλτούρα.

Μετά την ανεξαρτησία, το κράτος περιόριζε σταθερά τις πρακτικές τυχερών παιχνιδιών, διατηρώντας μόνο περιορισμένες επιτρεπόμενες μορφές (gosloteria) και απαγορεύοντας τη συμμετοχή των πολιτών σε καζίνο.

Ο σύγχρονος τρόπος «παιχνιδιού» μετατοπίζεται στον τουρισμό και τα σύνορα: τα καζίνο επικεντρώνονται σε ξένους στις παραμεθόριες πόλεις, ενώ η παραδοσιακή ψυχαγωγία χωρίς τυχερά παιχνίδια - chinlone (παίζοντας με μια μπάλα rattan), φεστιβάλ, χοροί και θεατρικές παραστάσεις κυριαρχούν μέσα στη χώρα.

Η κοινωνική συναίνεση παραμένει η ίδια: διατήρηση πολιτιστικών μορφών αναψυχής και διατήρηση του εμπορικού ενθουσιασμού στην περιφέρεια της δημόσιας ζωής.