Πολιτισμός και ιστορία

Η Ταϊλάνδη έχει ιστορικά συνδυάσει την αυστηρή δημόσια ηθική με μια σταθερή «οικιακή» επιθυμία για τύχη.

Η βουδιστική ηθική καταδικάζει τον ενθουσιασμό, έτσι το κράτος άφησε νόμιμες μόνο «κοινωνικά αποδεκτές» μορφές - ένα λαχείο και στοιχήματα σε φυλές, ενώ τα περισσότερα άλλα παιχνίδια υποκαθίστανται σε ιδιωτικές και υπόγειες μορφές.

Στις πόλεις (Μπανγκόκ, Πατάγια, Τσιάνγκ Μάι), οι πρακτικές τυχερών παιχνιδιών εκδηλώνονται μέσα από μια λέσχη και σκηνή ψυχαγωγίας χωρίς καζίνο, ενώ η λαϊκή κουλτούρα υποστηρίζει τα στοιχήματα γύρω από τους αγώνες της Μουάι Ταϊλάνδης και τις αθλητικές εκδηλώσεις.

Το λαχείο έχει γίνει ένα μαζικό τελετουργικό με τις δικές του δεισιδαιμονίες και συμβολισμό των αριθμών, και διακοπές όπως το Songkran αυξάνουν το ενδιαφέρον για «τύχη» και πρακτικά αστεία.

Ο δημόσιος διάλογος παραμένει προσεκτικός: προτεραιότητα αποτελεί η ευθύνη, η προστασία των ευάλωτων ομάδων και η καταπολέμηση της παράνομης διακίνησης, η οποία αποτελεί περιορισμένο τρόπο εμπορίας και τον κοινοτικό τόνο της βιομηχανίας.