Τυχερά παιχνίδια στη βρετανική λογοτεχνία και ταινία

Τα τυχερά παιχνίδια στη βρετανική κουλτούρα δεν είναι απλώς ένα σκηνικό στην πλοκή. Αυτή είναι μια βολική οπτική μέσω της οποίας οι συγγραφείς μιλούν για την τάξη και την κατάσταση, για την τιμή και το δίκαιο παιχνίδι, για την τύχη και τον υπολογισμό. Από τα καταστήματα καρτών της Βικτωριανής εποχής μέχρι τις αίθουσες νέων καζίνο ταινιών, το κίνητρο κινδύνου βοηθά τους ήρωες να επιδεικνύουν χαρακτήρα και η κοινωνία να βλέπουν τον εαυτό τους πιο ειλικρινά.

1) Βικτωριανοί πίνακες: Κατηγορία, χρέος και πειρασμός

Η βρετανική πεζογραφία του 19ου αιώνα μπαίνει τακτικά στο κλαμπ «playrooms» - ακόμη και αν η δράση συχνά μεταφέρεται στην ήπειρο, στο Μπάντεν-Μπάντεν ή στο Μόντε Κάρλο, για να παρακάμψει την ηθική πίεση της εποχής.

William Thackeray, «Vanity Fair»: χάρτες και διαδρομές είναι δείκτες φωτός και υποκρισίας. Η νίκη/απώλεια αναδεικνύει την κοινωνική μιμητικότητα.

Ο Τσαρλς Ντίκενς (ένας αριθμός επεισοδίων στο «Dombie and Son», «Cold House») χρησιμοποιεί το παιχνίδι ως σύμβολο της αστάθειας της θέσης και των ηθικών «χρεών».

Ο Anthony Trolope και η «υλική πεζογραφία» στα μέσα του αιώνα περιγράφουν τα μπιλιάρδο, τους χάρτες, τις ιπποδρομίες ως μέρος του εσωτερικού τρόπου ζωής του κυρίου.

Το κύριο νεύρο αυτών των σκηνών είναι το καθήκον και η φήμη: το παιχνίδι είναι επικίνδυνο όχι τόσο εξαιτίας του χρήματος, αλλά λόγω του κινδύνου να χαθεί το «πρόσωπο» και η θέση.

2) Ιπποδρομίες και στοιχήματα: «Αγγλικότητα» στο γρασίδι

Ο αγώνας είναι ένα από τα πιο βρετανικά τοπία στη λογοτεχνία και την ταινία.

Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, στις ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς («Silver Blaze», «Shoscombe Old Place»), χτίζει μυστήρια γύρω από ιδιοκτήτες, τζόκεϊ, bookmakers και γραμμές αποδόσεων.

Τα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα συχνά τοποθετούν ήρωες στην κουλτούρα των bookmaker: το στοίχημα είναι η γλώσσα της πληροφορίας, οι φήμες και οι ταξικοί δεσμοί.

Στην οθόνη, οι αγώνες είναι τόσο μια γιορτή όσο και μια εγκληματική συνωμοσία: από κομψά καταλύματα μέχρι πίσω δωμάτια με «δική τους αλήθεια» για το σχήμα των αλόγων.

3) James Bond: Πώς ο 007 παίζει με μια ευκαιρία

Iain Fleming και «καζίνο ως ανιχνευτής στυλ»

Στα μυθιστορήματα του Φλέμινγκ, το καζίνο είναι μια δοκιμή κρύου κεφαλιού, παρατήρησης και νεύρου. Ο Μποντ κερδίζει όχι με τύχη, αλλά διαβάζοντας τον αντίπαλό του και την πειθαρχία του. Το «Bond, James Bond» προφέρεται για πρώτη φορά στο chemin-de-fer table (μια παραλλαγή του baccarat) - και αυτό δεν είναι σύμπτωση: το παιχνίδι δίνει έμφαση στην κλασική, σχεδόν τελετουργική μορφή της μονομαχίας.

Bond film language: από το baccarat στο Texas hol em

Οι πρώτες ταινίες (για παράδειγμα, «Dr. No», «Thunderball») αγαπούν τις σκηνές του baccarat: κοντινές σκηνές τσιπ, ψυχολογία καρτών, αργή επεξεργασία.

Το Casino Royale (2006) αλλάζει τους κανόνες - αντί του baccarat, η μονομαχία-κλειδί λαμβάνει χώρα στο Texas hol em. Ο λόγος δεν είναι μόνο στη μόδα: hol em είναι σαφέστερο από ένα παγκόσμιο κοινό, δίνει δραματικά «γενικούς χάρτες» και αιχμηρές στροφές που διαβάζονται καλύτερα από τον θεατή.

Μεταγενέστερες ταινίες (για παράδειγμα, «Skyfall») παίζουν με την αισθητική των ασιατικών καζίνο και υψηλής τεχνολογίας αγριότητα - Ο Μποντ παραμένει πιστός στον «καθαρό» κίνδυνο, αλλά το περιβάλλον γίνεται παγκόσμιο.

Γιατί το χρειάζεται αυτό ο Μποντ Το καζίνο εισάγει τον συμβολισμό του ελέγχου: ο ήρωας κινδυνεύει συνειδητά, τηρώντας τους κανόνες και την εθιμοτυπία. Αυτή είναι μια «βρετανική» αντιμετώπιση του ενθουσιασμού: στυλ ως πειθαρχία.

4) «Inside Casino»: British Cinema Outside Bond

Το «Croupier» (1998) του Mike Hodges είναι σχεδόν ένα αστάρι για τη ζωή του καζίνο στο Λονδίνο: η προοπτική του εμπόρου (Clive Owen), οι κανόνες, οι λάκκοι, τα «pit bosses», ο τρόπος που το καζίνο σβήνει το «συναίσθημα» υπέρ της τάξης. Η ταινία θέτει έναν ρεαλιστικό τόνο, αντιπαραβάλλοντας λαμπερούς μύθους.

Το «Lock, Stock and Two Smoking Barrels» (1998) είναι ένα πάρτι με χαρτιά ως χτύπημα στη μοίρα: ο Ρίτσι έχει ενθουσιασμό - μια κοινωνική ασφάλεια που οδηγεί σε μια εγκληματική σπείρα.

Τηλεοπτικά δράματα και σειρές χρησιμοποιούν πρόθυμα bookmakers, ιδιωτικούς συλλόγους, υπόγεια παιχνίδια ως δείκτες του περιβάλλοντος - από τη Βρετανία ως το Λονδίνο «κύριοι».

Σε αυτά τα έργα, τα καζίνο και τα στοιχήματα είναι ένα μικροσκόπιο πάνω από την κοινωνία: κάποιος παίζει, γιατί ίσως κάποιος - γιατί διαφορετικά δεν μπορείς να βγεις έξω.

5) Θέματα και κίνητρα: γιατί ο ενθουσιασμός τόσο «ακούγεται» Βρετανός

1. Τάξη και εθιμοτυπία. Από τα κλαμπ St. James μέχρι τα ιδιωτικά σαλούν, το παιχνίδι δοκιμάζεται «φίλος/εχθρός», υπαγορεύει τη γλώσσα και τα ρούχα.

2. Τιμή και υπολογισμός. Ο ήρωας κερδίζει όταν κρατάει τον εαυτό του στα χέρια του: το μυαλό είναι υψηλότερο από την παρόρμηση.

3. Τυχαιότητα έναντι συστήματος. Η Βρετανία λατρεύει τη μηχανική διακυβέρνησης: τα αυξανόμενα ποσοστά, «Κανόνας 4» στους αγώνες, ένα μπακαράτ με το πρωτόκολλό της - όλα αυτά μετατρέπουν μια υπόθεση σε κατανοητό κίνδυνο.

4. Πόλη και σκηνή. Το καζίνο είναι ο τέλειος κινηματογραφικός-διαστημικός κόμβος: φως, σκιές, γυαλί, αντανακλάσεις. ο ήχος των τσιπ είναι σαν μετρονόμος τάσης.

6) Γλώσσα και οπτικότητα: από σελίδες σε πλαίσια

Ο Prose δίνει τον εσωτερικό μονόλογο του παίκτη: αμφιβολία, αριθμός πιθανοτήτων, αυτο-ύπνωση.

Ο Κίνο απαντά με την επεξεργασία: rapids, close-ups των χαρτών, «αναπνοή» του soundtrack.

Το Bond franchise συνθέτει και τις δύο προσεγγίσεις: εξωτερικό στυλ = εσωτερικό έλεγχο.

7) Σύγχρονη οπτική: υπεύθυνα τυχερά παιχνίδια

Ο βρετανικός πολιτισμός προφέρει ολοένα και περισσότερα όρια: 18 +, έντιμη διαφήμιση, «παίξτε υπεύθυνα», όρια και παύσεις. Τόσο η λογοτεχνία όσο και ο κινηματογράφος των τελευταίων ετών είναι λιγότερο πιθανό να ρομαντισμό στην απώλεια και πιο συχνά δείχνουν τις συνέπειες: χρέη, μοναξιά, απώλεια εμπιστοσύνης. Αυτό δεν ακυρώνει το δράμα, αλλά το κάνει πιο ειλικρινές.

Καλό για τον θεατή και αναγνώστη στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα:

Το καζίνο και τα στοιχήματα στην πραγματικότητα είναι ένα αυστηρά ρυθμιζόμενο περιβάλλον: KYC/AML, αυτοέλεγχος, εργαλεία αυτοαποκλεισμού (GamStop), όρια ταχύτητας και διαφανείς κανόνες.
Αν η πλοκή αισθάνεται «πολύ λαμπερή», είναι ένα καλλιτεχνικό συνέδριο. Στη ζωή - περισσότερο ρουτίνα, διαδικασίες και φωτεινές αίθουσες από τα καπνιστά «τετράγωνα».

8) Κατάλογος συστάσεων (για «εμβάπτιση»)

Βιβλία και έργα

Ίαν Φλέμινγκ: «Casino Royale» (και άλλα μυθιστορήματα Bond - για το στυλ και την ψυχολογία του παιχνιδιού).

W. M. Thackeray: «Vanity Fair» (ηθική/αισθητική κινδύνου και κατάστασης).

Άρθουρ Κόναν Ντόιλ: Silver Blaze, Shoscombe Old Place (λογική στοιχημάτων και αγώνων).

Πάτρικ Μάρμπερ: «Dealer 's Choice» (πόκερ ως οικογενειακό δράμα στη σκηνή).

Ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές

«Dr. no», «Thunderball», «Casino Royale» (2006), «Skyfall» - ένας χάρτης της εξέλιξης των «σκηνών καζίνο» στο Bond.

Το «Croupier» είναι μια ρεαλιστική ανατομία καζίνο.

«Lock, Stock and Two Smoking Barrels» - κίνδυνος ως κοινωνικός επιταχυντής.

Επεισόδια σειράς για ιπποδρομίες/bookmakers - για την κατανόηση της καθημερινής ζωής και των τελετουργιών.

9) Takeaway: Ο τρόπος της Βρετανίας να μιλάει για ενθουσιασμό

Το "νωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό με αυτοσυγκράτηση και ευφυΐα: όχι ως εισιτήριο για τον παράδεισο, αλλά ως δοκιμασία χαρακτήρα. Σε μυθιστορήματα και ταινίες, η νίκη δεν είναι «τζάκποτ», αλλά μια σκηνή όπου ο ήρωας παίρνει τον εαυτό του. Ως εκ τούτου, ο Bond είναι εξίσου κατάλληλος τόσο στο τραπέζι του baccarat όσο και στη μονομαχία hol em: οι κανόνες αλλάζουν, και η βρετανική ιδέα του κινδύνου ως πειθαρχία παραμένει.

Και ενώ η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος συνεχίζουν να διαφωνούν με την τύχη, ο θεατής και ο αναγνώστης παίρνουν το κύριο πράγμα - μια ειλικρινής συζήτηση για το τίμημα μιας απόφασης τυχερών παιχνιδιών και όπου το στυλ τελειώνει και αρχίζει η ευθύνη.