Τα πρώτα καζίνο της Βρετανίας

Η βρετανική ιστορία των καζίνο ξεκινά πολύ πριν τα νέον σημάδια του 20ου αιώνα - με κλειστές λέσχες κυρίων στο κεντρικό Λονδίνο. Τον 19ο αιώνα, η λέξη «καζίνο» σπάνια ακουγόταν σε νομικά κείμενα: πιο συχνά μιλούσαν για playhouses και κλαμπ, όπου η ελίτ έπαιζε dाइस και χαρτιά κάτω από τις αψίδες των πολυτελών αιθουσών του Αγίου Ιακώβου. Το μεγαλύτερο όνομα της εποχής ήταν Crockford 's - το κλαμπ που μετέτρεψε το παιχνίδι σε έναν τρόπο ζωής υψηλής κοινωνίας.

1) London «protocasinos»: πώς έμοιαζε

Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, δημόσια «καζίνο» με τη σύγχρονη έννοια στη Βρετανία ήταν πρακτικά απουσία: το παιχνίδι ήταν συγκεντρωμένο σε ιδιωτικούς συλλόγους, όπου έγιναν δεκτά κατόπιν σύστασης. Οι πιο διάσημες διευθύνσεις είναι οι γειτονιές των St. James και Mayfair: White 's, Brooks, και από τη δεκαετία του 1820 Crockford's, που άνοιξε ο επιχειρηματίας William Crockford. Εδώ έκαναν στοιχήματα σε κίνδυνο (κλασικά ζάρια), έπαιξαν faro, whist και άλλους κλάδους καρτών? τα διακυβεύματα ήταν συχνά αριστοκρατικά υψηλά.

Το Crockford 's είναι σύμβολο της εποχής

Η λέσχη Κρόκφορντ γρήγορα έγινε συνώνυμη με την πολυτέλεια και τις απώλειες υψηλού προφίλ για τους ευγενείς. Πηγές χρονολογούνται από την ίδρυση του συλλόγου έως τη δεκαετία του 1820. μέχρι τα μέσα του αιώνα είχε κλείσει, αφήνοντας το θρύλο του "poshest playhouse του Λονδίνου. "Στο μέλλον, η μάρκα γνώρισε επανεκκίνηση τον 20ο αιώνα, αλλά η προ-μεταρρυθμιστική ιστορία της είναι ακριβώς αυτός ο "χρυσός" XIX αιώνας κλειστών αιθουσών.

2) Νομικό πλαίσιο: γιατί σπαθί, όχι δημόσια καζίνο

Η Βικτωριανή Βρετανία ήταν επιφυλακτική με τα τυχερά παιχνίδια και βασικές πράξεις διαμόρφωσαν πολιτικές περιορισμού.

Η Gaming Act 1845 κατέστησε το στοίχημα μη εκτελεστό βάσει της σύμβασης (δηλαδή, το στοίχημα χρέος δεν μπορεί να εισπραχθεί μέσω των δικαστηρίων). Ο νόμος δεν απαγόρευσε εντελώς το παιχνίδι, αλλά αποθάρρυνε τους διοργανωτές από το να κρατούν πιστωτικά βιβλία - και τους ώθησε να παίξουν «για μετρητά» σε κλειστές μορφές.

Η ταχεία ανάπτυξη των οίκων στοιχημάτων σε μετρητά μετά το 1845 θεωρήθηκε δημόσια απειλή. Ως εκ τούτου, ακολούθησε ο νόμος 1853 του Betting Houses, ο οποίος επεδίωξε άμεσα τις εν λόγω εγκαταστάσεις και περιόρισε τους συντελεστές εκτός ιπποδρομίου. Με αυτή την πράξη, οι αρχές προσπάθησαν να «ωθήσουν» τη δραστηριότητα στοιχημάτων πίσω σε ιδιωτικούς συλλόγους και νομικούς περιφραγμένους χώρους.

Κάτω γραμμή: το δημόσιο μοντέλο καζίνο de facto δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, και το παιχνίδι ελίτ πήγε σε κλαμπ-μέλη με ένα φίλτρο από την κατάσταση και έναν «κώδικα» συμπεριφοράς.

3) Ποιος έπαιξε και τι έπαιξε

Κοινό. Αριστοκρατία και πλούσιοι βιομήχανοι. Η συμμετοχή στη λέσχη παρείχε ένα «κοινωνικό υπόβαθρο» και ένα αίσθημα ασφάλειας.

Επιστημονικοί κλάδοι. Οστά (κίνδυνος), faro, whist/βίδα, αργότερα - baccarat· Τα στοιχήματα έγιναν σε αθλητικές εκδηλώσεις, αλλά τα γραφεία στοιχημάτων εκτός των ιπποδρομιών περιορίζονταν από το νόμο.

Εθιμοτυπία και κίνδυνοι. Το παιχνίδι συνοδευόταν από συμπόσια, πούρα, εφημερίδες, αλλά και δυνατές απώλειες. Τα χρονικά του 19ου αιώνα είναι γεμάτα ιστορίες καταστροφής στους συλλόγους του Αγίου Ιακώβου.

4) Έξω από το Λονδίνο: Θέρετρα και στοές

Ταυτόχρονα, η κουλτούρα της ψυχαγωγίας του θέρετρου αναπτύχθηκε - αίθουσες σε παραθαλάσσιες πόλεις, «αίθουσα μουσικής» και αργότερα - μεγάλα συγκροτήματα ψυχαγωγίας. Αυτοί ήταν πολύπλευροι χώροι όπου το παιχνίδι ήταν δίπλα σε παραστάσεις και χορούς, και όχι ένα «καζίνο» ως νομική σχολή. Η τεράστια, νομική υποδομή των εμπορικών καζίνο στη Βρετανία διαμορφώθηκε πολύ αργότερα - ήδη τον 20ό αιώνα. Το σημείο καμπής ήταν η πράξη του 1960 και η περαιτέρω κωδικοποίηση στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

5) Η κληρονομιά του 19ου αιώνα για τη μελλοντική βιομηχανία

1. Μοντέλο λέσχης. Ενστάλαξε στην αγορά μια συνήθεια της ιδιότητας μέλους, του κώδικα ενδυμασίας, της επαλήθευσης της φήμης - μεγάλο μέρος αυτού μετανάστευσε στις ελίτ αίθουσες του 20ου αιώνα.

2. Δημοσιονομική πειθαρχία. Η ανεφάρμοστη εφαρμογή των χρεών στοιχημάτων και η επιδίωξη στοιχημάτων «επί του δρόμου» ώθησαν τον κλάδο να προβεί σε τραπεζικές/προπληρωμένες πληρωμές και να χειριστεί τακτικά τον κίνδυνο, μια προσέγγιση που αργότερα έγινε ο κανόνας συμμόρφωσης.

3. Διαχωρισμός του «παιχνιδιού» από το «στοίχημα». "Ο νόμος διακρίνει μεταξύ τυχερών παιχνιδιών (παιχνίδια) και στοιχημάτων (στοιχήματα), και αυτή η διπλή διαίρεση εξακολουθεί να ζει στο βρετανικό πρότυπο, που αντικατοπτρίζεται στους φόρους και την αδειοδότηση.

6) Σύντομη χρονολογία (TL; DR)

1820: heyday των London gaming clubs, Το Crockford 's γίνεται σύμβολο του «high play».

1845: Νόμος περί τυχερών παιχνιδιών - τα στοιχήματα δεν υπόκεινται σε ποινή επί του πλοίου. έμφαση στον περιορισμό του πιστωτικού παιχνιδιού.

1853: Νόμος περί στοιχημάτων - πλήγμα σε σπίτια στοιχημάτων και στοιχήματα δρόμου.

Στα τέλη του 19ου αιώνα: Το παιχνίδι συνεχίζει να ζει σε κλαμπ και θέρετρα. δεν υπάρχει πλήρες δίκτυο «καζίνο» με τη δημόσια και εμπορική έννοια.

1960-1968: Το νομικό πλαίσιο για τα σύγχρονα καζίνο και τα καταστήματα στοιχημάτων έχει ήδη διαμορφωθεί τον 20ό αιώνα.

Τα «πρώτα καζίνο» της Βρετανίας του 19ου αιώνα δεν είναι καζίνο με τη σύγχρονη νομική έννοια, αλλά κλειστές λέσχες και θέρετρα, όπου οι ελίτ έπαιζαν σύμφωνα με τους απερίφραστους κανόνες της τάξης και με φόντο την περιοριστική νομοθεσία. Ήταν αυτός ο τρόπος ζωής του συλλόγου, συν τη βικτωριανή νομική μηχανική (1845/1853), που έθεσε την αρχιτεκτονική της βρετανικής βιομηχανίας: σαφής διαχωρισμός των «παιχνιδιών» και των «στοιχημάτων», αδιαλλαξία στο χρέος «στοίχημα» και συνήθεια ελέγχου της πρόσβασης. Όταν το νομικό μοντέλο των εμπορικών καζίνο εμφανίστηκε τον 20ο αιώνα, είχε κάτι να βασιστεί - ενάμιση αιώνα πρακτικής που γεννήθηκε στις αίθουσες συλλόγων του Αγίου Ιακώβου.