Τυχερά παιχνίδια στη Ρώμη και το Μεσαίωνα

Ο ενθουσιασμός στην Ιταλία υπήρξε τόσο όσο και ο αστικός πολιτισμός της. Στην αρχαία Ρώμη, τα παιχνίδια ήταν μέρος της ψυχαγωγίας και της κοινωνικής κόλλας, αλλά ακόμη και τότε οι αρχές προσπάθησαν να συγκρατήσουν τα "καυτά κεφάλια. "Στο Μεσαίωνα, το εκκρεμές μετατράπηκε σε αυστηρές απαγορεύσεις υπό την επήρεια της εκκλησιαστικής ηθικής, και τα κράτη-πόλεις εισήγαγαν το δικό τους καταστατικό και κυρώσεις. Παρακάτω είναι ένας οδηγός για τις βασικές πρακτικές, νόμους και διαθέσεις των εποχών.

1) Αρχαία Ρώμη: «αλέα» ως στυλ χόμπι

Τι και πώς παίζεται

Tali (tali) - «μετακάρπια» (astragalus), ρίχνει με ονομαστικά πρόσωπα·

Tessers (tesserae) - γνωστοί κύβοι, ζάρια;
Ludus latrunculorum - στρατηγικό επιτραπέζιο παιχνίδι (σχετικό με τις συσκευές ελέγχου)·
Duodecim scripta/Tabula - πρόγονος του τάβλι;

Στοιχήματα σε γυαλιά - ανεπίσημα στοιχήματα σε μονομάχους, αγώνες άρματος στο τσίρκο.

Όπου έπαιζαν

Στο σπίτι και στους δρόμους, σε tabernae (ταβέρνες) και καταστήματα. Η αρχαιολογία της Πομπηίας, της Οστίας και της Ρώμης δείχνει πινακίδες γρατζουνισμένες μέσα στην πέτρα.

Κοινωνικός ιστός

Το παιχνίδι ένωσε τα κτήματα: από τους στρατιώτες και τους ελεύθερους στην αριστοκρατία (αν και ένας «αξιοπρεπής» πολίτης έπρεπε να κρατήσει την απόσταση του δημόσια).

Τα εορταστικά Σατουρνάλια είναι μια περίοδος κατά την οποία επιτρέπονται πολλά: ανεστραμμένοι ρόλοι, δώρα, παιχνίδια «χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η κατάταξη».

2) Ρωμαϊκό δίκαιο: προεπιλεγμένη απαγόρευση, επιείκεια κατά καιρούς

Γενική λογική

Τα τυχερά παιχνίδια για χρήματα ήταν γενικά απαγορευμένα, αλλά επιτρέπονται εξαιρέσεις (για παράδειγμα, σε διακοπές ή σε «αθλητικούς» αγώνες).

Οι παραβάτες απειλήθηκαν με πρόστιμα και επαίσχυντη φήμη. Η απώλεια ενός παράνομου παιχνιδιού επισήμως δεν μπόρεσε να ανακτηθεί μέσω των δικαστηρίων.

Γιατί απαγορεύεται

Προστασία της οικογενειακής ιδιοκτησίας, της πειθαρχίας των πολιτών και της δημόσιας ηθικής.

Ο έλεγχος των εγκαταστάσεων όπου τα χρήματα, το πλήθος και το οινόπνευμα συσσωρεύονται μαζί είναι πιθανές εστίες αναταραχής.

Πρακτική

Παρά την επιστολή του νόμου, το παιχνίδι ήταν πανταχού παρούσα. Οι αυτοκράτορες και οι δικαστές «σφίγγουν τις βίδες», αλλά επικρατεί η καθημερινή ζωή, ειδικά στα στρατεύματα και τα νησιά των φτωχών πόλεων.

3) Μετάβαση στον Μεσαίωνα: νέες έννοιες και παλαιές συνήθειες

Πρώιμη χριστιανική κριτική

Οι Πατέρες της Εκκλησίας καταδίκασαν τον ενθουσιασμό ως χάσιμο χρόνου, πηγή διαμάχης και απληστίας.

Η αμαρτία δεν είναι ένα ίδιο παιχνίδι ως τεχνική, αλλά πρόθεση (συνωμοσία) και κοινωνικές συνέπειες (χρέη, βία, οικογενειακή καταστροφή).

Τι αλλάζει

Ο ρόλος των αυτοκρατορικών γυαλιών μειώνεται. η αστική ζωή οικοδομείται γύρω από ενορίες, αγορές, βιοτεχνίες.

Τα παιχνίδια παραμένουν - ζάρια, επιτραπέζια παιχνίδια, στοιχήματα σε τοπικά τουρνουά και διαγωνισμούς - αλλά όλο και περισσότερο εμπίπτουν σε κανονικές και αστικές απαγορεύσεις.

4) Μεσαίωνας: Κανονικό και κοινοτικό καταστατικό

Γραμμή εκκλησίας

Σαφής απαγορευόταν αυστηρά να παίξει? για τους λαϊκούς - καταδίκη και μετάνοια.

Συμβούλια και σύνοδοι δημοσίευσαν κανόνες κατά των λουσόρων (ζάρια), ειδικά στις διακοπές και κοντά σε ναούς.

Καταστατικό της Ιταλίας (κοινότητες)

Η Φλωρεντία, η Σιένα, η Μπολόνια, η Βενετία και άλλες χώρες υιοθέτησαν καταστατικά που αναφέρουν τις «αδρανείς και επιβλαβείς» δραστηριότητες.

Τυπικά μέτρα:

κυρώσεις για την αναπαραγωγή σε δημόσιους χώρους·
απαγόρευση των κατοικιών να διατηρούν πίνακες και «φωλιές»,
τους περιορισμούς της ώρας της ημέρας και των τεταρτημορίων·
αυξημένες κυρώσεις για αλλοδαπούς και μισθοφόρους (ομάδες που κινδυνεύουν από αναταραχές).

Γιατί όχι μια «ολική απαγόρευση»

Οι πόλεις χρειάζονταν διαχειριστικότητα, όχι ουτοπία. Μερικά από τα παιχνίδια μεταφέρθηκαν σε ελεγχόμενους χώρους, εκδίδοντας περιοδικά δικαιώματα στους ιδιοκτήτες ταβέρνων με εγγύηση και λογιστική - αυτό καθιστά πιο βολικό να εισπράττουν πρόστιμα και να αποφεύγουν νυχτερινές μάχες.

5) Κοινωνική οπτική: ποιος έπαιξε και τι απειλούσε

Τεχνίτες, μαθητευόμενοι, φοιτητές - παιχνίδια δρόμου και ταβέρνας μετά την εργασία/μελέτη.

Μισθοφόροι (condottieri) - παιχνίδια οστών σε στρατόπεδα, στοιχήματα σε μάχες.

Γνώσεις και έμποροι - οικιακά σαλόνια και «επιμελητήρια»· μια ανοιχτή επίδειξη ενθουσιασμού θεωρήθηκε κακή μορφή, αλλά τα κλειστά κόμματα άνθισαν.

Κίνδυνοι: χρέη, οικογενειακές συγκρούσεις, οδομαχίες, μικροκλοπές για χάρη της «στοιχηματισμού».

6) Πρακτικές αναπαραγωγής του Μεσαίωνα: όχι μόνο ζάρια

Επιτραπέζια παιχνίδια - τύπος tabula, σκάκι (δημοφιλής στους πνευματικούς κύκλους), τοπικές παραλλαγές των στρατηγικών σχεδίων.

Παιχνίδια ζάρια - γρήγορα στοιχήματα, απλοί κανόνες; δημοφιλής λόγω του χαμηλού ορίου και του «στιγμιαίου» ενθουσιασμού.

Παραθεριστικά και δίκαια στοιχήματα - διαγωνισμοί ισχύος, ιππικά παιχνίδια, «σκοποβολή στόχου», οι συντελεστές διέπονται από γενικούς δίκαιους κανόνες.

7) Κρατική και κοινοτική αντίδραση: έγκαιρη «πολιτική μείωσης των επιβλαβών συνεπειών»

Περιορισμός των τόπων και του χρόνου, των προστίμων και της δημοσιότητας των παραβατών.

Απαγόρευση πλησίον ναών, νοσοκομείων, σχολείων. προστασία των διακοπών από "pickpockets" και "game shalman .

Οι φιλανθρωπικές αμοιβές και οι αδελφότητες είναι κοινωνικά «μαξιλάρια» για τον μετριασμό των συνεπειών των καταστροφικών απωλειών (τρόφιμα, διανυκτέρευση, οικογενειακή βοήθεια).

8) Από το Μεσαίωνα στη Νέα Εποχή: οι πρώτες «ρυθμιζόμενες» μορφές

Στους XV-XVI αιώνες. δημοτικά οργανωμένα λαχεία εμφανίζονται στις ιταλικές πόλεις (για τη χρηματοδότηση των δημόσιων αναγκών) - ένα προαίσθημα της μελλοντικής «φορολογικής» λογικής.

Βενετία, 1638 - Ίδρυμα Ridotto (ρυθμιζόμενος χώρος τυχερών παιχνιδιών για μεταμφιέσεις): συμβιβασμός μεταξύ απαγόρευσης και ελέγχου, ένα πολιτιστικό πρωτότυπο ευρωπαϊκών καζίνο.

Έτσι τίθεται ο δρόμος προς μια σύγχρονη ρυθμιζόμενη αγορά τυχερών παιχνιδιών, όπου το κράτος καθορίζει τους κανόνες, εισπράττει τέλη και προστατεύει τον καταναλωτή.

9) Μίνι γλωσσάριο (Λατινικά/Ιταλικά)

Alea - τυχερό παιχνίδι, τυχερά παιχνίδια? ως εκ τούτου «alea iacta est».

Tali/Tesserae - astragalus/κυβικά οστά.

Ludus - παιχνίδι/σχολείο; ludus latrunculorum - «παιχνίδι των ληστών» (στρατηγική).

Tabula - πίνακας· αργοπορημένο παιχνίδι αντίκες, πρόγονος του τάβλι.

Το Lusor είναι παίκτης. lusoria είναι αυτό που ισχύει για το παιχνίδι.

Καταστατικό - καταστατικό πόλεων· condotta - συμφωνία μισθοδοσίας (πλαίσιο στρατοπέδων μισθοδοσίας).

10) Τι σημαίνει για τον σύγχρονο αναγνώστη

"ιστορία των τυχερών παιχνιδιών στην Ιταλία είναι μια ιστορία ισορροπίας: δημόσια ηθική ↔ ελευθερία του ελεύθερου χρόνου, απαγόρευση ↔ διαχείριση κινδύνων.

Ακόμη και στην αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα, η κοινωνία έψαχνε για όργανα ελεγχόμενου χώρου και όχι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με πάθος.

Αυτή η εμπειρία οδήγησε σταδιακά σε ένα μοντέλο όπου οι κανόνες, οι άδειες και η διαφάνεια θεωρούνται αποτελεσματικότερη προστασία από ένα κενό τείχος απαγορεύσεων.

Από τις στρατηγικές «tali» και «ludus latrunculorum» στη Ρώμη μέχρι τα κοινοτικά καταστατικά και τις εκκλησιαστικές απαγορεύσεις στο Μεσαίωνα, η ιταλική ιστορία των τυχερών παιχνιδιών δείχνει ότι ο πολιτισμός και ο νόμος πάντα συμβαδίζουν. Οι αρχές προσπάθησαν να περιορίσουν τη βλάβη, η κοινωνία - να διατηρήσει τις διακοπές και τις πόλεις - να αποκαταστήσει την τάξη. Από αυτόν τον συμβιβασμό γεννήθηκε η ευρωπαϊκή παράδοση του ρυθμιζόμενου παιχνιδιού, το οποίο στην Ιταλία θα γίνει ο κανόνας στη σύγχρονη εποχή - και θα θέσει τον τόνο για μια ολόκληρη ήπειρο.