Κοινωνικές πτυχές: απαγόρευση των ντόπιων (Μπαχάμες)

Οι Μπαχάμες είναι μία από τις λίγες αγορές όπου τα καζίνο απευθύνονται σε μη κατοίκους, ενώ οι κάτοικοι (κάτοικοι) απαγορεύεται να συμμετέχουν σε παιχνίδια καζίνο. Αυτός ο κανόνας είναι η ιστορική «κληρονομιά» του μοντέλου του τουρισμού των θέρετρων και της ηθικής και κοινωνικής συναίνεσης, η οποία αναθεωρείται περιοδικά στο δημόσιο διάλογο.

Τι ακριβώς απαγορεύεται και σε ποιον

Ποιος δεν πρέπει: οι κάτοικοι των Μπαχάμες (συμπεριλαμβανομένων των πολιτών, των μόνιμων κατοίκων και των κατόχων αδειών εργασίας) δεν μπορούν να παίξουν σε καζίνο της χώρας. Η βασική λογική είναι η διάκριση «κάτοικος/μη κάτοικος» αντί «ξένος/Μπαχάμες».

Ποιος μπορεί: Μη κάτοικοι (συμπεριλαμβανομένων τουριστών και Μπαχάμες που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό) τα παιχνίδια καζίνο είναι διαθέσιμα από την ηλικία των 18 ετών.

Νομικό πλαίσιο: το σύγχρονο καθεστώς κατοχυρώνεται στον νόμο για τα τυχερά παιχνίδια του 2014 και στους νόμους· ιστορικά, η απαγόρευση των κατοίκων επιβεβαιώθηκε από τον πρώην νόμο περί λαχειοφόρων αγορών και τυχερών παιχνιδιών και από επίσημες διευκρινίσεις.

«Παιχνίδι για τοπικά» = «web shops», όχι καζίνο

Το 2014, το κράτος νομιμοποίησε και ρύθμισε τα εγχώρια τυχερά παιχνίδια (τα λεγόμενα σπίτια τυχερών παιχνιδιών/» καταστήματα διαδικτύου«), όπου οι ντόπιοι κάτοικοι μπορούν να τοποθετήσουν αριθμητικά στοιχήματα και να συμμετάσχουν σε διαδραστικές μορφές έξω από το καζίνο. Έτσι, δίνεται στους ντόπιους το «δικό τους» κανάλι και τα καζίνο παραμένουν τουριστικό προϊόν.

Κοινωνική λογική της απαγόρευσης

1. Προστασία των νοικοκυριών και των ευάλωτων ομάδων. Το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του status quo: να διαχωριστεί το περιβάλλον των καζίνο «υψηλής τόνωσης» από την καθημερινή ζωή των κατοίκων της περιοχής (ιδίως στις μητροπολιτικές περιοχές), μειώνοντας τους κινδύνους προβλημάτων στα τυχερά παιχνίδια και το χρέος.

2. Εξειδίκευση θέρετρου. Καζίνο - μέρος της εξαγωγικής υπηρεσίας για τους τουρίστες (αναλογική ατέλεια): το εισόδημα παραμένει στην οικονομία και οι κάτοικοι - εκτός του δαπέδου τυχερών παιχνιδιών.

3. Ηθικός και πολιτιστικός παράγοντας. Αρκετοί κοινωνικοί και θρησκευτικοί ηγέτες έχουν κατά παράδοση υποστηρίξει περιορισμούς στους ντόπιους στα καζίνο.

Αντεπιχειρήσεις και επικρίσεις

1. Διακρίσεις λόγω διαμονής. Ορισμένοι πολιτικοί και ρυθμιστικές αρχές επισημαίνουν ότι η απαγόρευση της «εισόδου» στους κατοίκους αποτελεί αναχρονισμό και αδικία, ιδίως στο πλαίσιο νόμιμων εγχώριων τυχερών παιχνιδιών. Η συζήτηση ακύρωσης/μετριασμού επανέρχεται περιοδικά στην ημερήσια διάταξη.

2. Ασυνέπεια πολιτικής. Οι ντόπιοι μπορούν να παίξουν νόμιμα σπίτια τυχερών παιχνιδιών, αλλά δεν μπορούν να στοιχηματίσουν «$10» σε ένα καζίνο θέρετρο - αυτό θεωρείται ως υπερβολική ρύθμιση.

3. Διαρροή ζήτησης στη θάλασσα. Ορισμένοι κάτοικοι ικανοποιούν το ενδιαφέρον για καζίνο κατά τη διάρκεια ταξιδιών στο εξωτερικό (ΗΠΑ, κλπ.), γεγονός που δεν προσθέτει διαφανές εισόδημα στη χώρα. (Το επιχείρημα ακούγεται συχνά σε στήλες και συζητήσεις.)

Πρακτικές ελέγχου και καθημερινή ζωή

Έλεγχος κατάστασης. Έλεγχος ταυτότητας/ιδιότητας κατοικίας των καζίνων ώστε να αποκλείεται η τοπική συμμετοχή· ο κανόνας είναι γνωστός στο προσωπικό και στους παίκτες.

Επικοινωνία με την κοινωνία. Το κράτος και η ρυθμιστική αρχή δημοσιεύουν εξηγήσεις, καθώς επίσης συζητούν πιθανές προσαρμογές στο καθεστώς (συμπεριλαμβανομένων των όρων «ποιος μπορεί» και «υπό ποιες προϋποθέσεις»).

Οικονομία και απασχόληση: «οι τουρίστες παίζουν - οι ντόπιοι εργάζονται»

Η απαγόρευση των κατοίκων δεν επηρεάζει τη συμμετοχή των ντόπιων στη βιομηχανία ως εργαζομένων (έμποροι, ταμίες, τεχνικό προσωπικό, ασφάλεια, πληροφορική, αναλυτική), καθώς και τη λήψη έμμεσων οφελών (F&B, λιανικό εμπόριο, μεταφορές, MICE). Το μοντέλο αυτό αποτελεί συμβιβασμό μεταξύ των εσόδων από τον τουρισμό και της κοινωνικής προστασίας των νοικοκυριών.

Πιθανές μεταρρυθμιστικές κατευθύνσεις (εάν συνεχιστεί η συζήτηση)

1. Περιορισμένη πρόσβαση κατοίκων με τη "λογική της Σιγκαπούρης. Η «αμειβόμενη» άδεια διαμονής/εισόδου, τα ημερήσια όρια, ο αυτοαποκλεισμός και οι οικογενειακές απαγορεύσεις είναι εργαλεία για τα οποία διαφωνούν οι συμμετέχοντες στην αγορά. (Συζητήθηκε ως ιδέα, χωρίς να ληφθεί απόφαση.)

2. Ομοιόμορφα πρότυπα υπεύθυνου παιχνιδιού. Εάν η τοπική είσοδος στα καζίνα διευρυνθεί, συνιστάται η ενσωμάτωση στα μητρώα αυτοαποκλεισμού των σπιτιών τυχερών παιχνιδιών τμημάτων KYC, ορίων απώλειας κατωφλίου, «περιόδων ψύξης».

3. Παρακολούθηση των επιπτώσεων. Οιαδήποτε ελευθέρωση - με την υποχρεωτική μέτρηση του προβλήματος και της οικονομικής πίεσης των νοικοκυριών, υποβολή εκθέσεων στην κοινωνία και τις ΜΚΟ.

Κοινωνική ισορροπία: επιχειρήματα υπέρ της διατήρησης της απαγόρευσης

Πρόληψη των κινδύνων για τον προϋπολογισμό των οικογενειών και της νεολαίας.

Μείωση της «ορατότητας των παιχνιδιών» στα καθημερινά αστικά περιβάλλοντα.

Διατήρηση της θέσης του θέρετρου: το καζίνο είναι μια υπηρεσία για τους επισκέπτες, όχι μια τοπική συνήθεια.

Και επιχειρήματα «για» εκσυγχρονισμό

Ίσα δικαιώματα των ενηλίκων κατοίκων παρουσία ήδη νόμιμων εγχώριων τυχερών παιχνιδιών.

Διαφάνεια και φορολογία αντί της «ανάληψης» ζήτησης στο εξωτερικό.

Ενοποιημένο σύστημα προστασίας παικτών (αυτοαποκλεισμός/όρια) σε όλους τους διαύλους, συμπεριλαμβανομένων των καζίνο.

Στις Μπαχάμες, υπάρχει σαφής απαγόρευση στους κατοίκους να συμμετέχουν σε παιχνίδια καζίνο, ενώ οι τουρίστες και οι μη κάτοικοι μπορούν, και οι ντόπιοι παίζουν στον νόμιμο τομέα των σπιτιών τυχερών παιχνιδιών. Είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ εσόδων από τον τουρισμό και κοινωνικής προστασίας. Οι περιοδικές εκκλήσεις για μεταρρύθμιση καταλήγουν σε δημόσια συναίνεση: εάν η πολιτική αλλάξει ποτέ, η κοινωνία θα χρειαστεί ένα άκαμπτο πλαίσιο για υπεύθυνο έργο και μια διαφανή αξιολόγηση των συνεπειών για τις οικογένειες και τις κοινότητες.