Αβάνα του 1950: Καζίνο, Μουσική, Μαφία (Κούβα)

Τη δεκαετία του 1950, η Αβάνα μετατράπηκε σε μια «σκηνή μιας δεκαετίας», όπου τα καζίνο, τα καμπαρέ και η μουσική συγχωνεύθηκαν σε ένα ενιαίο προϊόν για έναν τουρίστα: δείπνο - σόου - παιχνίδι - νυχτερινό μπαρ. Η λαμπρότητα των μοντερνιστικών ξενοδοχείων έκρυψε σύνθετη μηχανική: διοικητική αιγίδα, «διαχειριστικές εισαγωγές» από τις Ηνωμένες Πολιτείες, χειροκίνητη ρύθμιση και κοινωνικές στρεβλώσεις. Αυτό το άρθρο αφορά το πώς λειτούργησε αυτό το μοντέλο και γιατί κατέρρευσε.

1) Χάρτης εποχής: αρχιτεκτονική και τόποι ισχύος

Το Βεντάντο και το Μαλεκόν είναι το «νέον έμβλημα» της Αβάνας: πύργοι ξενοδοχείων με καζίνο, σειρές εστιατορίων και σκηνές.

Παλιά Αβάνα - ιστορικά ξενοδοχεία και μπαρ, όπου συνυπάρχουν σετ τζαζ και ιδιωτικά σαλόνια.

Χώροι εικονιδίων: Hotel Nacional (σαλόνι και revue), Riviera, Capri, Deauville, Habana Hilton (τώρα Libre), καθώς και Tropicana cabaret, Sans Souci, Montmartre - μια διαδρομή όπου οι παραστάσεις οδήγησαν σε τραπέζια και τραπέζια που επέστρεψαν στο μπαρ.

2) Μουσική ως μηχανή ελέγχου

Η κουβανέζικη σκηνή της δεκαετίας του 1950 είναι από mambo, cha-cha-cha, bolero, μεγάλες μπάντες και studded-studded υπαίθριες αναθεωρήσεις. Η μουσική έλυσε δύο προβλήματα:

1. Οδήγησε το ρεύμα στο καζίνο μετά την τελευταία χορδή.

2. Αύξηση του μέσου όρου: κοκτέιλ, δείπνα, VIP καθίσματα, νυχτερινοί «υπολογιστές» για πιστούς επισκέπτες.

Ο πολιτιστικός «ήχος» έχει μετατραπεί σε εξαγωγικό σήμα και δέλεαρ για τις εταιρείες τύπου και κρουαζιέρας.

3) Τι και πώς έπαιξαν

Ρουλέτα - οπτική βιτρίνα, ταχύς ρυθμός, απλά στοιχήματα. σταθερό κύκλο εργασιών για την αίθουσα.

Blackjack είναι «γρήγορα μαθηματικά»: οι αποφάσεις του παίκτη δημιούργησαν την ψευδαίσθηση του ελέγχου.

Πόκερ - σε ξεχωριστά σαλόνια: «παίκτης εναντίον παίκτη», με τσουγκράνα ή πληρωμή για το χρόνο.

Slots - ένας ηλεκτρομηχανικός κυβερνήτης στις ομάδες εισόδου, μια αναπτυσσόμενη ζώνη του παιχνιδιού ώθησης.

VIP πελάτης επικεφαλής comp service: ποτά, δείπνα, αργά τραπέζια και δωμάτια.

4) Showcase economics

Συναλλαγματικά κέρδη από τουρίστες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Λατινική Αμερική τροφοδοτούσαν ξενοδοχεία, εστιατόρια, ταξί, χειροτεχνίες.

Απασχόληση: κρουπιέρης, ταμίας, οικοδέσποινα, καλλιτέχνες, μάγειρες, ασφάλεια, τεχνικοί σκηνών.

Πολλαπλασιαστής: τα «νυχτερινά» χρήματα μετατράπηκαν σε ημερήσιες εκδρομές, λιανικό εμπόριο, μεταφορές.

Το αντίστροφο είναι η μητροπολιτική συγκέντρωση των οφελών και η «ροή» μέρους του κύκλου εργασιών μέσω πρακτικών σε γκρίζα μετρητά.

5) Σκιά της μαφίας: «διαχειριστικές εισαγωγές»

Αμερικανικά εγκληματικά δίκτυα είδαν το «κλείσιμο του Λας Βέγκας» στην Αβάνα:

έφερε πρότυπα διαχείρισης καζίνο (pit control, VIP salons, cache accounting), καθιερωμένες επιχειρήσεις επίδειξης (συμβάσεις, περιηγήσεις, έσοδα), υποστηριζόμενες γκρίζες χρηματοοικονομικές ροές (kickbacks, εξαργύρωση).
Αυτή η σκιώδης αρχιτεκτονική ενίσχυσε το μονοπάτι της διαφθοράς και υπονόμευσε τη νομιμότητα της βιομηχανίας.

6) Πολιτική, διαφήμιση και εφοδιαστική

Τα κρατικά κίνητρα και τα «γρήγορα ψηφίσματα» επιτάχυναν το άνοιγμα των αιθουσών και των παραστάσεων.

Το μάρκετινγκ κρουαζιέρας και τσάρτερ συγχρονίστηκε με το νυχτερινό δίκτυο.

Media glitz: Ταχυδρομικές κάρτες, δημοσιεύματα, η μυθολογία του Χόλιγουντ διαμόρφωσε την εικόνα του «Αβάνα - Λας Βέγκας Καραϊβική».

7) Κοινωνική τιμή

Ανισότητα: Η λάμψη των τουριστικών γειτονιών αντιπαρατέθηκε με τη φτώχεια των παραμεθόριων περιοχών.

Ο εθισμός στα τυχερά παιχνίδια και το εγχώριο έγκλημα χρονολογήθηκαν, εντείνοντας την ηθική κριτική.

Η διαφθορά διαβρώνει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και καθιστά το μοντέλο πολιτικά ευάλωτο.

8) 1957-1958: Κορυφαίος μοντερνισμός

Οι ανακαλύψεις των Ριβιέρα, Κάπρι, Ντοβίλ, Χαμπάνα Χίλτον εξασφάλισαν το «μέτωπο νέον» στο Μάλεκον και στο Βεντάντο. Η φόρμουλα «ξενοδοχείο-καζίνο-καμπαρέ» κορυφώθηκε: αφίσες ρεκόρ, δημοσιεύσεις τύπου, υψηλές λήψεις ανά εποχή.

9) 1959: Άμεσο φινάλε

Η επανάσταση έφερε το κλείσιμο των καζίνο, την εθνικοποίηση των βασικών περιουσιακών στοιχείων και τη διάλυση της «νυχτερινής οικονομίας». "Τα τραπέζια έχουν φύγει, οι σκηνές διατηρούνται εν μέρει ως ένα σόου χωρίς στοιχήματα. Προσωπικό και κεφάλαιο μετανάστευσαν σε γειτονικές δικαιοδοσίες και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενισχύοντας τις αγορές τους.

10) Κληρονομιά

Η αρχιτεκτονική και τα ονόματα της εποχής παρέμειναν στο τοπίο της πόλης.

Η μουσική κληρονομιά ζει σε κλαμπ και φεστιβάλ - χωρίς το χρηματικό παιχνίδι, αλλά με το ίδιο σκηνικό.

Ο μύθος της Αβάνας τη δεκαετία του 1950 είναι μια συνεχής πλοκή βιβλίων, ταινιών και ρετρό εκδρομών.

11) Τι εξηγεί την άνοδο και την πτώση του μοντέλου

Παράγοντες ανάπτυξης: εγγύτητα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ολοκληρωμένη φόρμουλα θέρετρου, προβολή μέσων ενημέρωσης, «διαχειριστικές εισαγωγές».

Παράγοντες ευπάθειας: εξάρτηση από την εξωτερική ζήτηση, ενοίκιο διαφθοράς, κοινωνική πόλωση, πολιτικές αλλαγές.

12) Μίνι χρονολογία

Αρχές της δεκαετίας του 1950 - ενοποίηση του πακέτου «cabaret + casino».

1957-1958 - Η κορύφωση των μοντερνιστικών ξενοδοχείων καζίνο.

1959 - απαγόρευση των τυχερών παιχνιδιών, τέλος του μοντέλου της βιτρίνας.

Συμπέρασμα

Η Αβάνα τη δεκαετία του 1950 είναι μια μικρή εποχή πολυτέλειας, όπου η μουσική, τα καζίνο και η μαφία έχουν ενωθεί σε μια οικονομία «γρήγορου χρήματος». Το μοντέλο έδωσε στην πόλη μια παγκόσμια λάμψη, αλλά συσσωρευμένα πολιτικά και κοινωνικά χρέη. Σε μια απόφαση του 1959, απενεργοποιήθηκε - και έκτοτε έχει ζήσει ως πολιτιστική μνήμη και όχι ως επιχειρηματικό σχέδιο.