Καζίνο και μαφία (Μεξικό)

Πρόλογος: γιατί ο «ενθουσιασμός» και το έγκλημα συναντήθηκαν στα σύνορα

Η εποχή της απαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες (1920-1933) μετέτρεψε τις παραμεθόριες πόλεις του Μεξικού σε μαγνήτη για το ποτό και το παιχνίδι: Αμερικανοί τουρίστες ταξίδεψαν μαζικά στην Τιχουάνα, και οι συνοριακές επιχειρήσεις γρήγορα υπερμεγέθεις με θρύλους για γκάνγκστερ και γκρίζα σχέδια. Ιστορικοί και δημοσιογράφοι παρατηρούν ότι τότε ήταν που η Τιχουάνα άρχισε να περιγράφεται ως «πλατφόρμα» για ημι-νομική ψυχαγωγία, αν και πολλές ιστορίες για τις «επισκέψεις του Καπόνε», κλπ., παραμένουν μέρος της τοπικής λαογραφίας, και όχι αποδεδειγμένο γεγονός.

«Agua Caliente» (1928-1935): Πολυτέλεια, Πακέτα και Ξαφνικό Τέλος

Στις 22 Ιουνίου 1928, το θέρετρο Agua Caliente Casino & Hotel άνοιξε στην Τιχουάνα - ένα μεγαλειώδες συγκρότημα με ξενοδοχείο ~ 500 δωμάτια, γήπεδο γκολφ, ιππόδρομο και καζίνο. έγινε σύμβολο της «χρυσής» εποχής των συνόρων. Ανήκε σε βορειοαμερικανούς επενδυτές μαζί με τον τότε Κυβερνήτη της Μπάχα Καλιφόρνια, Αμπελάρντο Λ. Ροντρίγκεζ (αργότερα Πρόεδρος του Μεξικού). Το 1935, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Λάζαρο Καρντένας απαγόρευσε τα καζίνο, και το συγκρότημα έκλεισε (ο ιππόδρομος, ωστόσο, συνέχισε να λειτουργεί και αργότερα αναβιώθηκε σε διαφορετική μορφή).

Η μεγάλη απαγόρευση και οι κανόνες του Cardenas επαναφέρουν

Ήταν η πορεία του Καρντένας για «ηθική» και κοινωνική μεταρρύθμιση τη δεκαετία του 1930 που κάλυπτε τις ανθισμένες αίθουσες τυχερών παιχνιδιών: τα κλεισίματα του 1935 ήταν ένα πλήγμα για τη βιομηχανία της Τιχουάνα. Αυτή η γραμμή συνεχίστηκε στο ομοσπονδιακό δίκαιο - ο Ley Federal de Juegos y Sorteos (1947) εξασφάλισε ένα άκαμπτο πλαίσιο αποδεκτών μορφών (κληρώσεις, στοιχήματα κ.λπ.), και η ποινική απαγόρευση του ενθουσιασμού στο σύνολό της άρθηκε μόλις το 1984/1985, μετά την οποία άρχισε να αναπτύσσεται η ρύθμιση υπό την αιγίδα των ομοσπονδιακών.

Γκρίζα περιοχή και «μακριές σκιές»: μεταξύ πολιτισμού και επιβολής

Μετά το 1947, οι νομικές μορφές του παιχνιδιού διατηρήθηκαν, αλλά μερικές από τις πρακτικές πήγαν «στις σκιές»: μπαρ στα σύνορα, ιδιωτικές λέσχες, τοπικά «συστήματα» στοιχημάτων. Μελέτες σχετικά με τη μεθοριακή περιοχή περιγράφουν πώς η αμερικανική μαφία και οι ντόπιοι προστάτες σε διάφορα χρόνια προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη ζήτηση για αλκοόλ, στοιχήματα και παραστάσεις - από την απαγόρευση μέχρι τη μεταπολεμική εποχή.

Τραγωδία στο Casino Royale (Monterrey, 2011): όταν σκοτώνεται η «προστασία»

Στις 25 Αυγούστου 2011, μαχητές του καρτέλ Los Zetas έβαλαν φωτιά στο καζίνο Royale στο Μοντερέι: 52 νεκροί, δεκάδες τραυματίες. Η έρευνα και τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι η επίθεση ήταν «τιμωρία» στον ιδιοκτήτη επειδή αρνήθηκε να πληρώσει τους εκβιαστές. Αυτό το επεισόδιο ήταν ένα σοκ για τη χώρα και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των αμάχων στον «πόλεμο των ναρκωτικών». Για τα επόμενα χρόνια, καθόρισε την ατζέντα ασφάλειας και ελέγχου στον τομέα.

Τι έκανε το κράτος: Πλαίσιο και εποπτεία

Η ομοσπονδιακή αρμοδιότητα στα τυχερά παιχνίδια παραμένει στο κέντρο: SEGOB/DGJS (Υπουργείο Εσωτερικών/Διεύθυνση Παιχνιδιών και Κληρώσεων) εκδίδει άδειες και εποπτεύει την αγορά. Οι σύγχρονοι κανονιστικοί οδηγοί τονίζουν ότι η σημερινή βάση είναι ο νόμος του 1947 και οι κανονισμοί του (2004 και μεταγενέστερες προσαρμογές), και η «ψηφιοποίηση» του τομέα διατηρείται στον ανεκτικό τομέα.

Ηθική της ιστορίας: διδάγματα για τη βιομηχανία και τους παράγοντες

1. Διαφάνεια και αδειοδότηση. Η ιστορική «αντίδραση» στην επιβολή του νόμου είναι μια βολική πόρτα για το έγκλημα. όσο σαφέστερο είναι το ανεκτικό καθεστώς και ο έλεγχος, τόσο λιγότερος χώρος για «προστασία» και βία.

2. Ασφάλεια της τοποθεσίας. Η τραγωδία του 2011 έδειξε το κόστος της αγνόησης των απειλών: τα σχέδια εκκένωσης, οι ανοικτές εξόδους κινδύνου, οι κάμερες και η αλληλεπίδραση με τους αστυνομικούς δεν είναι τυπικές διαδικασίες.

3. Πολιτιστική ιδιαιτερότητα. Οι συνοριακοί και τουριστικοί όμιλοι είναι ιστορικά πιο ευάλωτοι σε «γκρίζες» επιρροές - χρειάζονται σκόπιμα αυστηρότερη συμμόρφωση και πρότυπα RG.

Η ιστορία του «Καζίνο και μαφία» στο Μεξικό είναι ένα τόξο από την αίγλη της Agua Caliente και τους θρύλους των συνόρων μέχρι τη σκληρή απαγόρευση του Cardenas το 1935, την περαιτέρω συγκέντρωση του νόμου (1947) και την τραγωδία του Casino Royale (2011), που υπενθύμιζε: όσο υπάρχει ζήτηση και «τρύπες» στην επίβλεψη, το έγκλημα θα προσπαθήσει να εισέλθει τη βιομηχανία. "απάντηση είναι νόμιμη. mx φορείς εκμετάλλευσης, αυστηρή ασφάλεια και διαφάνεια, υποβολή στο ομοσπονδιακό πλαίσιο SEGOB/DGJS και μηδενική ανοχή για "προστασία. "Αυτό καθιστά τη σύγχρονη αγορά αισθητά πιο σταθερή από ό, τι στην εποχή των ρομαντικών "συνοριακών" σαλόνια.