Απαγόρευση καζίνο το 1946 (Βραζιλία)

Απαγόρευση καζίνο το 1946

1) Περί τίνος πρόκειται

Στη δεκαετία του 1930 και του '40, η Βραζιλία γνώρισε μια «χρυσή εποχή» καζίνο: πολυτελείς αίθουσες, ορχήστρες, ραδιοφωνικές εκπομπές, αναθεωρήσεις και την τουριστική λαμπρότητα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Την άνοιξη του 1946, όλα περικόπηκαν: με διάταγμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, τα τυχερά παιχνίδια απαγορεύονταν και οι αίθουσες έκλεισαν σε λίγες μόνο ημέρες. Αυτή η απότομη ανατροπή έθεσε την πορεία της βιομηχανίας για δεκαετίες.

2) Ιστορικό υπόβαθρο: από ευφυΐα σε αυστηρή ηθική

Τα καζίνο ως βιτρίνα εκσυγχρονισμού. Στην εποχή του Βάργκας (1930 - αρχές της δεκαετίας του 1940) Κασίνο ντα Ούρκα, οι αίθουσες στο Παλάτι Κοπακαμπάνα και σε άλλους χώρους έγιναν σύμβολα της «βραδινής Βραζιλίας»: ρουλέτα, μπακαράτ, τράπεζα, σόου και ραδιοφωνικές συναυλίες.

Αλλαγή του πολιτικού κλίματος. Μετά την πτώση του Εστάντο Νόβα και μετά τον μεταπολεμικό συντηρητισμό, ο Πρόεδρος Ευρίκου Γκασπάρ Ντούτρα (αρχή της εντολής - 1946) ακολούθησε μια πορεία «ηθικής ανάκαμψης».

Δημόσια ηθική και εκκλησία. Οι καθολικοί κύκλοι και κάποιες ελίτ έβλεπαν τα τυχερά παιχνίδια ως πηγή «κακών» και οικογενειακών προβλημάτων. Το κλίμα στήριξης των απαγορευτικών μέτρων δημιούργησε ένα πολιτικό περιθώριο για μια ριζική λύση.

3) Νομική πράξη: τι ακριβώς απαγορεύτηκε

Νομοθετικό διάταγμα αριθ. 9. 215 (30 Απριλίου 1946) απαγόρευσε το jogos de azar (τυχερά παιχνίδια) σε εθνικό επίπεδο.

Η ουσία του κανόνα: η παύση του καζίνο και των αιθουσών τυχερών παιχνιδιών. απαγόρευση της οργάνωσης και της εκμετάλλευσης των τυχερών παιχνιδιών σε εμπορική μορφή.

Αυτό που παρέμεινε νόμιμο: Ιπποδρομίες (σαρώσεις ως «αθλητισμός και παράδοση») και επίσημες λαχειοφόρες αγορές, οι οποίες θεωρήθηκαν ως μέσα χρηματοδότησης για τις δημόσιες ανάγκες.

Άμεση εκτέλεση. Η αστυνομία και οι δήμοι έλαβαν εντολή να κλείσουν τις τοποθεσίες. Περιγραφόταν η ιδιοκτησία, ακυρώθηκαν οι άδειες.

4) Άμεσες συνέπειες

Κλείνοντας δεκάδες καζίνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, Σάο Πάολο, Μπέλο Οριζόντε, Πόρτο Αλέγκρε και θέρετρα.

Ένα πλήγμα στην "νυχτερινή οικονομία. "Οι βραδινές βάρδιες χιλιάδων εργατών εξαφανίστηκαν: κρουπιέρηδες, μουσικοί, χορευτές, σερβιτόροι, οδηγοί ταξί, θυρωροί, ράφτες, διακοσμητές.

Μεταβατικοί καλλιτέχνες. Στάδια, ορχήστρες και διασκεδαστές μετανάστευσαν στο ραδιόφωνο, θέατρο και καμπαρέ, μερικοί μετανάστευσαν? η μουσική βιομηχανία έχει προσαρμοστεί σε μορφές χωρίς καζίνο.

Οι σκιώδεις απαιτούν μετανάστευση. Μέρος του κοινού έκανε άτυπες πρακτικές (όπως το «jogo do bicho» και τα υπόγεια σαλόνια), το οποίο έχει γίνει χρόνιο πρόβλημα για τους αστυνομικούς.

5) Πολιτιστική φέτα: το τέλος της «αναθεωρημένης εποχής»

Ο Ρίο έχασε την επαγγελματική του κάρτα. Το Cassino da Urca δεν ήταν μόνο αίθουσα, αλλά και χώρος μέσων ενημέρωσης - το κλείσιμό του τερμάτισε συμβολικά την εποχή της αίγλης στις ακτές της Γκουαναμπάρα.

Κληρονομιά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μουσική, κοστούμια, η γλώσσα του διασκεδαστή και η «ραδιοφωνική εκπομπή» μπήκαν στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, διατηρώντας τον μύθο της «νυχτερινής πρωτεύουσας», ήδη χωρίς ρουλέτα και μπακαράτ.

6) Μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και παράδοξα

Το νομικό «πλαίσιο» περιορίζεται σε λαχεία και ιπποδρομίες. Το κρατικό λαχείο (αργότερα προϊόντα Caixa) έγινε το κύριο νόμιμο κανάλι του μαζικού παιχνιδιού.

Το υπόγειο έχει καταστεί βιώσιμο. Το «Bishu» και οι παράνομες μηχανές καταστέλλονταν περιοδικά, αλλά δεν εξαφανίζονταν εντελώς, υπερμεγέθεις με δίκτυα μεσαζόντων και οδικών υποδομών.

Περίοδοι «μερικής ελευθέρωσης». Στη δεκαετία του 1990 εμφανίστηκαν αίθουσες μπίνγκο (ως μηχανισμός χρηματοδότησης αθλητικών/αθλητικών συλλόγων), αλλά στη δεκαετία του 2000 ακολούθησαν σκάνδαλα και περικοπές του τομέα.

Ψηφιακή εποχή και αθλητισμός. Από τη δεκαετία του 2010, έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον για τα αθλητικά στοιχήματα μέσω διεθνών πλατφορμών και για τη ρύθμιση των «σταθερών αποδόσεων»· το κράτος δημιουργεί ένα πλαίσιο για την προστασία των καταναλωτών, τη διαφήμιση και την KYC/AML βήμα προς βήμα.

7) Γιατί η απαγόρευση κράτησε τη βιομηχανία «σε παύση» για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα

Ηθική νομιμότητα. Η απόφαση του 1946 βασίστηκε σε ισχυρή δημόσια συναίνεση και υποστηρίχθηκε από τη ρητορική της προστασίας της οικογένειας και της ηθικής.

Νομική αδράνεια. Οποιαδήποτε προσπάθεια επιστροφής του καζίνο θα απαιτούσε όχι μόνο έναν νόμο, αλλά μια επανεξέταση της πολιτιστικής πολιτικής και της σχέσης του κράτους με την επιχείρηση τυχερών παιχνιδιών.

Φόβοι φήμης. Οι αρχές φοβούνταν ότι τα καζίνο θα επέστρεφαν «κακά» και εγκλήματα, ειδικά σε μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές.

8) Διδάγματα από το 1946 για τη σύγχρονη πολιτική

1. Ένα σαφές πλαίσιο είναι καλύτερο από την απαγόρευση "στους σκιώδεις εισηγητές. "Εάν η ζήτηση δεν εξαλειφθεί, εισέρχεται σε μια γκρίζα περιοχή με λιγότερη προστασία των καταναλωτών.

2. Υπεύθυνο παιχνίδι ως πρότυπο. Έλεγχος της ηλικίας, όρια, αυτοαποκλεισμός, διαμεσολαβητής - το ελάχιστο σύνολο σύγχρονων πολιτικών.

3. Διαφανείς πληρωμές και συμμόρφωση. KYC/AML και κατανοητά δίκτυα επίλυσης διαφορών μειώνουν το κοινωνικό κόστος.

4. Πολιτιστική ένταξη χωρίς κίνδυνο ρομαντισμού. Μουσική και γαστρονομία - ναι; η επιθετική γαμιοποίηση δεν είναι.

9) Ημερομηνίες κλειδιά (φύλλο εξαπάτησης)

1930 - 1940: «χρυσή εποχή» καζίνο και έσοδα (Ρίο, Σάο Πάολο, θέρετρα).

30 Απριλίου 1946: Νομοθετικό διάταγμα αριθ. 9. 215 - πανεθνική απαγόρευση των τυχερών παιχνιδιών (καζίνο).

1960 - 1980: ενοποίηση κρατικών λαχειοφόρων αγορών, μετάδοση κυκλοφοριών.

1990-2000: κύμα μπίνγκο και μείωση.

2010 - 2020: ψηφιοποίηση της ζήτησης, πορεία προς τη ρύθμιση των αθλητικών στοιχημάτων και ενίσχυση των μηχανισμών προστασίας.

10) Η ουσία

"απαγόρευση του 1946 δεν ήταν απλώς μια νομική πράξη, αλλά ένα σημείο καμπής στην πολιτιστική και οικονομική ιστορία της Βραζιλίας. Ξαφνικά έκλεισε τις πόρτες των λαμπερών αιθουσών, μετέφερε χιλιάδες εργάτες σε άλλες βιομηχανίες και έστειλε ενθουσιασμό «στις σκιές» για χρόνια. "σύγχρονη ατζέντα δεν αφορά πλέον την επιστροφή παλαιών καζίνων, αλλά την ορθολογική ρύθμιση: προστασία των καταναλωτών, διαφανείς πληρωμές και υπεύθυνο παιχνίδι. Το δίδαγμα του 1946 είναι ότι η σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται με ακραίες συνθήκες, αλλά με σαφείς κανόνες ακολουθούμενους από όλους τους συμμετέχοντες.