Καζίνο στη λογοτεχνία του 20ου αιώνα: από το Remarque στο Hemingway

Εισαγωγή: Πίνακας σαν καθρέφτης του αιώνα

Ο 20ός αιώνας επιτάχυνε τη ζωή και έκανε την τύχη το κύριο νεύρο της καθημερινής ζωής: πόλεμος, πληθωρισμός, ανταλλαγή, μετανάστευση. Το καζίνο στην πρόζα αυτού του αιώνα δεν έχει να κάνει με την «τύχη» ως θαύμα, αλλά με τον τρόπο ύπαρξης, όπου ένα άτομο ελέγχει τα όρια του ελέγχου, της αξιοπρέπειας και της αγάπης. Τα ευρωπαϊκά κουρζάλια των Monte Carlo, Baden-Baden και Nice δίνουν μια αισθητική του τελετουργικού, το αμερικανικό Βέγκας μια βιομηχανία της απόδοσης, και οι συγγραφείς μαθαίνουν να μιλούν στη γλώσσα του στοιχήματος για πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν με μάρκες.

Ευρωπαϊκή γραμμή: kurzal ως ηθικό εργαστήριο

Stefan Zweig - «Είκοσι τέσσερις ώρες στη ζωή μιας γυναίκας»

Κλασικό επεισόδιο στο Μόντε Κάρλο: Μια γυναίκα κοιτάζει τον ξαφνικό εθισμό ενός νεαρού παίκτη και τον πειρασμό να τον «σώσει» μια καλή νύχτα. Ο Zweig δεν δείχνει αριθμητική, αλλά την ψυχολογία του βρόχου - «σχεδόν νίκη», ντροπή, κόπανος, υπόσχεση να ρίξει και ένα νέο κύκλο. Το καζίνο εδώ είναι ένας επιταχυντής χρόνου και ακτίνες Χ για τις αισθήσεις.

Γκράχαμ Γκριν - Ο χαμένος τα παίρνει όλα («Ο νικητής θα πάρει τα πάντα»)

Μια ειρωνική ιστορία του μήνα του μέλιτος στο Μόντε Κάρλο, όπου η καριέρα, ο γάμος και η τύχη πηγαίνουν "διασταυρώνονται. "Το πράσινο αναμειγνύει τα μαθηματικά στοιχημάτων με την ειρωνεία της μοίρας: πίσω από κάθε νίκη υπάρχει μια νέα σχισμή στη σχέση. Το παιχνίδι δεν είναι τόσο ένα vice όσο ένας πειρασμός να ερμηνεύσει την ευκαιρία ως ένα σημάδι.

F. Scott Fitzgerald - Tender Is the Night

Το Καζίνο και η Ριβιέρα του Φιτζέραλντ είναι μια βιτρίνα για την ελίτ, όπου ξοδεύουν τον εαυτό τους και τις ελπίδες άλλων ανθρώπων. Οι αίθουσες τυχερών παιχνιδιών είναι χτισμένες στην πολυτέλεια των ξενοδοχείων και της αδρανούς ζωής. το στοίχημα είναι η φήμη και η αγάπη, όχι η ρουλέτα. Η προσοχή στο στυλ και την ευπάθεια κάνει κάθε βράδυ να μοιάζει με ένα πάρτι με διαβόητα κακές πιθανότητες.

Erich Maria Remarque - κύκλωμα τύχης

Τα remarque (Παρίσι, Νίκαια, Baden-Baden σε διαφορετικά μυθιστορήματα) παιδικά δωμάτια και υπόγεια δωμάτια καρτών εμφανίζονται ως μέρη εξόριστων: περνούν την πρόοδο της μοίρας εκεί, ψάχνουν για μια ευκαιρία να πηδήξουν έξω με «ένα στοίχημα», εμπόριο με ελπίδα. Οι ήρωές του συχνά καταλαβαίνουν: το σπίτι κερδίζει, αλλά ακόμα επιστρέφει - όχι στο τραπέζι, αλλά στην ελπίδα της επανεκκίνησης.

Βρετανική οπτική: η ειρωνεία των διαδικασιών και η ψυχρή απόσταση

Ίαν Φλέμινγκ - Βασιλικό Καζίνο

Ίσως το κύριο μυθιστόρημα για το baccarat του XX αιώνα. Το τραπέζι είναι μια συνέχεια των επιχειρήσεων πληροφοριών, το αρχηγείο είναι η διπλωματία, η μπλόφα είναι ένα μέσο ανάγνωσης ανθρώπων. Ο Φλέμινγκ κωδικοποιεί το τελετουργικό και την εθιμοτυπία: σμόκιν, όρια, «πες», και κάνει μια μεταφορά του ψυχρού ελέγχου - τόσο αισθητική όσο και δύναμη - έξω από το παιχνίδι.

Patrick Hamilton - «Παίκτες» και αστικός εθισμός (επιλογή υπό όρους)

Στους νέους κόσμους του Χάμιλτον (με τις παμπ, τα δωμάτια, τα βραδινά παράθυρα), ο κίνδυνος είναι πιο συχνά κρυμμένος στην κοινωνική κόπωση: οι χάρτες και οι σαρώσεις είναι ένας τρόπος να αναβάλλεται η αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ο τόνος είναι σημαντικός: χωρίς ηρωισμό, με συμπάθεια προς τους μικρούς ανθρώπους που χάνουν τη σιωπή τους.

American Line: Από τον μύθο του Βέγκας στην έκθεση άγχους

Mario Puzo - «Ο Νονός»

Το καζίνο εδώ είναι η υποδομή της ενέργειας, όχι η αίθουσα των συναισθημάτων. Ο έλεγχος των δραστηριοτήτων τυχερών παιχνιδιών αποτελεί μέρος της πολιτικής οικονομίας του εγκληματικού κεφαλαίου. Το παιχνίδι μετατρέπεται σε ισορροπία επιρροών, όπου η τύχη αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης ως άδεια.

Hunter S. Thompson - Φόβος και Απεχθής στο Λας Βέγκας

Το Βέγκας είναι καθεδρικός ναός όξινης κατανάλωσης. ένα καζίνο δεν έχει να κάνει με ένα παιχνίδι, αλλά με μια ανεστραμμένη Αμερική. Ο ενθουσιασμός γίνεται ένα ηχητικό φόντο: το βουητό των κουλοχέρηδων, το χαλί, το νέον - ζωγραφίζει για να χρονολογήσει την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων της δεκαετίας του '60. Το στοίχημα δεν είναι χρήμα, αλλά η μνήμη μιας γενιάς.

Μη μυθοπλασία και τηλεπόλοτ στο τέλος του αιώνα

Τα αμερικανικά βιβλία ντοκιμαντέρ και ρεπορτάζ αναπαράγουν διαδικαστικά πρότυπα: κάμερες, κουτιά, οικονομικά υπολογιστών, «το σπίτι κερδίζει πάντα» μαθηματικά.

«Hemingway in the subject» - αλλά όχι πάνω στο ύφασμα

Ο ενθουσιασμός του Χέμινγουεϊ σπάνια ζει σε καζίνο. Το στοίχημά του είναι σε ιπποδρομίες, ταυρομαχίες, πυγμαχία, θάλασσα.

Στα κείμενα του Παρισιού - στοιχήματα σε άλογα (ένα τελετουργικό όπου η πειθαρχία απόστασης είναι σημαντική, όχι μια λάμψη τύχης).

Στα ισπανικά βιβλία - οι ταυρομαχίες ως το υψηλότερο μερίδιο: τιμή, θάνατος, τεχνική.

Στην Καραϊβική - τα παιχνίδια με κάρτα και «αρσενικό» ως γλώσσα οικειότητας και ιεραρχίας.

Ο Χέμινγουεϊ επεκτείνει τη συζήτηση για το παιχνίδι σε υπαρξιακό επίπεδο: το «στοίχημα» είναι να επιβεβαιώσει έναν κώδικα τιμής, όχι να πιάσει ένα ατύχημα.

Θέματα και κίνητρα: τι δίδαξε το καζίνο στην πρόζα του αιώνα

1. Έλεγχος έναντι περίπτωσης. "ευρωπαϊκή νηφαλιότητα του τελετουργικού ανταποκρίνεται στην αμερικανική κλίμακα παραγωγής: οι ήρωες μαθαίνουν να ζουν μεταξύ πειθαρχίας και τύχης.

2. Αγάπη και δύναμη. Συχνά το στοίχημα είναι μια στάση: αποθήκευση, κράτηση, απόδειξη. Η νίκη χωρίς αγάπη είναι άδεια, η απώλεια χωρίς αξιοπρέπεια είναι αφόρητη.

3. Τάξη και εξορία. Καζίνο - η διασταύρωση πρίγκιπων, αστικών και φυγόδικων. Εδώ παρατηρούνται οι τεκτονικές ιδιότητες και η τιμή μιας νέας ταυτότητας.

4. Δεοντολογία και επιπτώσεις. Τα καλύτερα κείμενα σπάνε τον ρομαντισμό: δείχνουν βαρετή καταγραφή του εθισμού και ένα μικρό αιώνα ευφορίας.

Πόσο δυνατές σκηνές «παιχνιδιών» σε χαρτί

Το τελετουργικό περιγράφεται λεπτομερώς (ad croupier, διάταξη, όρια) → ο αναγνώστης ακούει την αίθουσα.

Οι πληροφορίες χορηγούνται (δεν βλέπουμε τα πάντα) → η συνενοχή αυξάνεται.

Η φυσιολογία είναι παρούσα (χέρια, ξηροστομία, βλέμμα) → η μεταφορά γίνεται σωματική.

Υπάρχει μια συνέπεια (επιστολές, χρέη, ντροπή, κενό) → το επιτόκιο αλλάζει μοίρα, όχι μόνο η τράπεζα.

Σύντομος κανόνας (τι να ξαναδιαβάσετε και γιατί)

Zweig - «24 ώρες»...: ανατομία της «σχεδόν νίκης».

Green - Χαμένος παίρνει όλα: ειρωνεία και ένα οικογενειακό στοίχημα.

Fitzgerald - Tender Is the Night: Elite and Showcase Emptiness.

Fleming - Casino Royale: τελετουργικό ως όπλο.

Remarque - emigré romances: τα καζίνο ως αίθουσα αναμονής για νέα ζωή.

Puzo - «Ο Νονός»: καζίνο ως υποδομή ισχύος.

Τόμσον - Φόβος και Απεχθής...: Το Βέγκας ως καθρέφτης της Αμερικής.

Χέμινγουεϊ - Σκίτσα στο Παρίσι και Ισπανικά βιβλία: στοίχημα ως τιμή, όχι ως τύχη.

Πώς να διαβάσετε σήμερα (και να μην ξεγελαστείτε από τον μύθο)

Ψάξτε για την τιμή προσφοράς: τι παραδίδεται εκτός από τα χρήματα.

Διάκριση μεταξύ μύθου και λειτουργικού συστήματος: όπου ο συγγραφέας αποπλανεί, και όπου εξηγεί πώς λειτουργεί η αίθουσα.

Ακούστε τη σιωπή πριν από το denouement - ένα καλό κείμενο αφήνει μια παύση, σαν ένα πραγματικό kurzal.

Match European and American optics: τελετουργικό εναντίον βιομηχανίας, μάσκα εναντίον επίδειξης.

Τέλος: η βιβλιογραφία ως η καλύτερη «τράπεζα» της νηφαλιότητας

Ο 20ος αιώνας δίδαξε πεζογραφία για να μιλήσει τη γλώσσα των καζίνο σχετικά με την ελευθερία, την αγάπη, την τάξη και την ευθύνη. Από τον Ρεμάρκε και τον Φιτζέραλντ, που είδαν έναν καθρέφτη της εξορίας και της ελίτ στην αίθουσα, στον Φλέμινγκ και τον Γκριν, που μετέτρεψαν το τελετουργικό σε μοτέρ πλοκής, και τον Χέμινγουεϊ, που μετακίνησε το παλούκι του στον τομέα της τιμής και της τέχνης, όλοι δείχνουν: η τύχη είναι σύντομη, ο χαρακτήρας είναι μακρύτερος. Ως εκ τούτου, οι καλύτερες «σελίδες καζίνο» δεν διαβάζονται ως οδηγός για τα στοιχήματα, αλλά ως οδηγίες για τη ζωή: να δείτε ένα τελετουργικό, να σεβαστείτε την απόσταση, να θυμάστε την τιμή - και να μην συγχέετε τη λάμψη της τύχης με την κερδισμένη ελευθερία.