Πώς ο Martin Scorsese άλλαξε το είδος των ταινιών καζίνο

Εισαγωγή: πριν και μετά το «Καζίνο»

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, το Βέγκας στον κινηματογράφο ήταν πιο συχνά μια σκηνή έλξης: ρετρό γοητεία, αστέρια, μπαλέτο σιντριβάνι, τυχαία κέρδη. Ο Σκορσέζε κάνει ένα «flip φωτογραφικής μηχανής» - μετατρέπει την ταινία από το κοινό στο μηχανοστάσιο. Το «Καζίνο» είναι ένα χρονικό του πώς τα χρήματα, η δύναμη και μια βιτρίνα είναι οργανωμένα, όπου οι χαρακτήρες όχι μόνο παίζουν, αλλά εξυπηρετούν το σύστημα παιχνιδιών - και καταστρέφονται γι 'αυτό.

1) Η κύρια αλλαγή: από τον ρομαντισμό στον επιχειρησιακό ρεαλισμό

Τι ήταν: εύκολη μυθολογία της τύχης, απάτες ως πράξη τσίρκου, «πόλη της αμαρτίας» ως φόντο.

Τι έγινε: το δράμα της παραγωγής. Ο Σκορσέζε δείχνει το σκελετό του καζίνο: ταμεία, κουτιά, παρατήρηση, scrummaging μετρητά, «τραπεζικοί πίνακες» των αποφάσεων. Οι μικρές απάτες δεν είναι απλά ένα «κόλπο», αλλά μια παραβίαση της διαδικασίας, ακολουθούμενη από συγκεκριμένες κυρώσεις - που ευθύνονται για τη βία.

2) Η γλώσσα του φιλμ ως «μάτι στον ουρανό»

Ο Σκορσέζε ανοικοδόμησε ριζικά τα εκφραστικά μέσα του είδους.

Παρατηρητής κάμερας. Μακριές εκτάσεις γύρω από την αίθουσα, υψηλά σχέδια και αιχμηρές «γραβάτες» - μοιάζουμε με αφεντικό λάκκων: από ψηλά και από κενό σημείο.

Πολυφωνική φωνή. Όχι μια παντογνώστης φωνή, αλλά αντικρουόμενες εκδόσεις (Ace vs Nikki): η αυθεντικότητα είναι το θέμα των διαπραγματεύσεων.

Επεξεργασία - "Americano. «Γρήγορες συναρμολογήσεις πληροφοριών, παγωμένα πλαίσια», «κόβοντας» σχέδια και λεξικά εξαπάτησης: γνώση → ευχαρίστηση → άγχος.

Μουσική ως κινητήρας σκηνής. Οι σταγόνες βελόνας δεν απεικονίζουν, αλλά ελέγχουν το ρυθμό: από το ρομάντζο σε μια ψυχρή αναφορά σε μια μουσική μετάβαση.

Χρώμα και κοστούμι ως σημειωτική της δύναμης. Χρυσός/σμέουρα - Βατόμουρο χαλύβδινο/μπλε - λογιστικός έλεγχος. Τα κοστούμια του Άσσου είναι ένα θερμόμετρο της ψευδαίσθησης της τάξης του.

3) Νέοι ήρωες του είδους: διαχειριστής, μούσα και εκτελεστής

Ο Σκορσέζε εισάγει τον διευθυντή ως κεντρικό πρόσωπο: ο διευθυντής του καζίνο σκέφτεται σε πιθανότητες, SLA και φήμη μάρκας.

Ο Ace Rothstin δεν είναι ρομαντικός παίκτης, αλλά χειριστήριο: το KPI είναι υψηλότερο από το εγώ.

Η Τζίντζερ είναι μια βιτρίνα στην οποία το κενό και ο εθισμός εκθέτουν τη λογική μιας πόλης simulacrum.

Η Νίκι έχει υλοποιηθεί χάος, το οποίο παραβιάζει οποιουσδήποτε κανονισμούς.

Έτσι επανεκπαιδεύεται το είδος: το ποσοστό δεν είναι μόνο τσιπ, αλλά και ανθρώπινο κεφάλαιο και πολιτική οικονομία της βίας.

4) Θέματα που διεύρυναν το είδος

Corporatization of sin. Η μαφία αντικαθίσταται από μια εταιρεία: η αμαρτία δεν εξαφανίζεται - είναι τυποποιημένη.

Έλεγχος εναντίον τύχης. Η θρησκεία της διαδικασίας αντιμετωπίζει την ανθρώπινη αστάθεια.

Αγάπη είναι σαν μια συμφωνία. Η σχέση είναι συσκευασμένη σε μια σύμβαση καθεστώτος και ασφάλειας - και καταρρέει με αυτήν.

Πόλη του καθρέφτη. Ο Βέγκας αντανακλά τον εαυτό του. οι χαρακτήρες επικοινωνούν με τις μάσκες τους συχνότερα από ό, τι μεταξύ τους.

5) Ρεαλισμός του «εργαστηρίου»: πώς ο κινηματογράφος έμαθε να εξηγεί περίπλοκα

Η Scorsese μετέτρεψε τις σύνθετες διεργασίες σε σειριακό λεξιλόγιο πλαισίου:

εξηγεί τα συστήματα εξαπάτησης και τα αντίμετρά τους·
παρουσιάζει πρωτόκολλα ασφαλείας και κύκλους ρευστών διαθεσίμων·
κάνει ξεχωριστό χαρακτήρα από τον «θόρυβο της αίθουσας».
Μετά το «Καζίνο», ο θεατής αναμένει όχι μόνο δράμα, αλλά και διδακτικό αποτέλεσμα: το είδος υιοθετεί πρότυπα διαδικαστικής αξιοπιστίας.

6) Επιρροή: Ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές μετά το 1995

Οι ληστείες και τα εγκληματικά σύνολα έχουν γίνει πιο πρόθυμοι να κολλήσουν το παράθυρο με το πίσω γραφείο: σχέδια, μαθηματικά κινδύνου, SLA, σελίδες κατάστασης του κόσμου του εγκλήματος.

Τα δράματα πόκερ/κάρτας παίρνουν την ψυχοφυσική της αίθουσας από το Σκορσέζε: νέον, ακουστική, «συμπίεση» του χώρου γύρω από τη λύση.

Το Prestige TV (gangster sagas, εταιρικές σειρές) κληρονομεί την επεξεργασία "info-tie-in , voice-over πολυφωνία, μια ψυχρή αναφορά για τα συναισθήματα ως μετρήσεις.

Οι οπτικές φύλο της εικόνας «showcase muse» διαβάζονται τώρα ως κριτική του αντικειμένου αντί για ρομαντισμό του.

7) Τεχνικός κατάλογος ελέγχου για την «scorsesizing» μιας ταινίας καζίνο

Εν ολίγοις, οι μέθοδοί του έχουν γίνει όροι αναφοράς για τους ακόλουθους:

1. Διπλή φωνή με αντικρουόμενες ερμηνείες.

2. Η ανίχνευση πυροβολισμών σε όλη την αίθουσα ως διακήρυξη του ελέγχου «all-seeing».

3. Συναρμολόγηση πληροφοριών για πολύπλοκες διαδικασίες (χρήματα, απάτη, ασφάλεια).

4. Ηχητικές σκηνές κίνησης λόγω αντίσημης μουσικής και δράσης.

5. Κωδικός χρώματος ισχύος/χάους και κοστούμι ως στρώμα νοήματος.

6. "βία είναι σαν μια λογιστική επιχείρηση, χωρίς ένα ρομαντικό fleur.

7. Ο τελικός επιτάφιος του συστήματος (όχι ο ήρωας): η ιστορία της πόλης/βιομηχανίας είναι πιο σημαντική από μια ξεχωριστή μοίρα.

8) Τι έκανε με την εικόνα του «παίκτη»

Ο παίκτης έπαψε να είναι "κυνηγός τύχης. "Στον Σκορσέζικο κόσμο, το γραφείο είναι ο χώρος εργασίας του συστήματος, όχι η αρένα του ρομαντισμού. Η νίκη χωρίς δομή είναι σύμπτωση. ο χαρακτήρας και η πειθαρχία είναι πιο σημαντικά από το "όμορφο χέρι. "Ως εκ τούτου, ο "παίκτης" μεταλλάσσεται σε διαχειριστή κινδύνου - ακόμα και αν φοράει σμόκιν.

9) Γιατί το «Καζίνο» δεν είναι ξεπερασμένο

Μιλάει για συστήματα, όχι μόνο για ανθρώπους - έτσι εξηγεί το παρόν.

Συνδυάζει μελόδραμα, ρεπορτάζ και δοκίμια - μια σπάνια πυκνότητα μορφής.

Δείχνει πώς κερδίζετε το σύστημα = χάνετε τον εαυτό σας όταν η παραγγελία γίνεται είδωλο.

10) Μαθήματα για όσους πυροβολούν (και γράφουν) για τα καζίνο σήμερα

Κάντε ένα «ζωντανό» λειτουργικό σύστημα: δείξτε πώς λειτουργεί η αίθουσα, και όχι μόνο «τι» συμβαίνει.

Δώστε σε αρκετές φωνές το δικαίωμα στην αλήθεια - αφήστε τον θεατή να συλλέξει την έκδοση.

Γράψτε μουσική και χρώμα ως δράμα, όχι διακόσμηση.

Διαμορφώστε μια συστημική διατριβή: για τι πράγμα μιλάει η πόλη Νέον είναι απλά μια προφορά.

Θυμηθείτε την τιμή του ελέγχου: όπου τελειώνει η τάξη και αρχίζει η αυταπάτη.

Ο Μάρτιν Σκορσέζε μεταμόρφωσε ταινίες καζίνο από ένα φανταχτερό είδος στοιχημάτων σε ένα είδος συστημικής εντιμότητας. Δίδαξε την κάμερα να βλέπει «σαν αφεντικό του λάκκου», να επεξεργάζεται για να μιλάει τη γλώσσα των διαδικασιών, τη μουσική για να ελέγχει το νόημα, και τους χαρακτήρες να ζουν όχι στον μύθο της τύχης, αλλά στην οικονομία των συνεπειών. Από τότε, κάθε ταινία για το Βέγκας μετράται από το μέτρο της: πόση αλήθεια για το σύστημα μπορεί να αντέξει - και πόση ανθρωπιά μπορεί να εξοικονομήσει από κάτω από το γυαλί και το νέον.