فرهنگ و تاریخ

بافت تاریخی کنیا میراث مردم بانتو، نیلوت و کوشی را با تأثیر اقیانوس هند در هم آمیخته است: تجارت عرب و فارسی، شهرهای ساحلی (لامو، مومباسا)، دوره پرتغالی و قدرت عمان فرهنگ سواحیلی را شکل داد - زبان، شعر، معماری حیاط و قایقرانی «dows».

در دوران استعمار، بریتانیا یک کشور تحت الحمایه و مستعمره ایجاد کرد. مبارزه برای استقلال از طریق جنبش مائو مائو به آزادی در سال 1963 و جمهوری در سال 1964 منجر شد.

شعار «هارامبی» («با هم جمع شوید») به یک عمل غیرنظامی کمک متقابل و نمادی از هویت ملی تبدیل شده است.

فرهنگ مدرن چندصدایی است: بیش از 40 گروه قومی (Kikuyu، Luo، Luhya، Kamba، Maasai و غیره)، زبان های دولتی سواحیلی و انگلیسی هستند.

در موسیقی - banga، tarab و ژانرهای شهری ؛ در صنایع دستی - کنده کاری چوب، مهره های ماسایی، بافندگی kikoi.

این غذاها به ugali، sukuma-wiki، nyama-choma و غذاهای تند ساحلی (pilau) متکی هستند.

تعطیلات و جشنواره ها میراث اسلامی و مسیحی را به هم متصل می کنند و فرهنگ سافاری (ماسایی مارا، آمبوسلی) و سنت اجرای دره ریفت به بخشی از برند ملی تبدیل شده اند.

نتیجه ترکیبی پویا از ریشه ها و شهرنشینی است، جایی که ارزش های جمعی و صنایع خلاق چهره مدرن کنیا را شکل می دهند.