اولین کازینوهای بریتانیا

تاریخچه کازینوهای بریتانیا مدتها قبل از نشانه های نئون قرن بیستم آغاز می شود - با باشگاه های آقایان بسته در مرکز لندن. در قرن نوزدهم، کلمه «کازینو» به ندرت در متون حقوقی شنیده می شد: بیشتر آنها در مورد خانه های بازی و باشگاه ها صحبت می کردند، جایی که نخبگان در زیر طاق های سالن های مجلل سنت جیمز dाइस و کارت بازی می کردند. بزرگترین نام دوران کراکفورد بود - باشگاه که بازی را به یک شیوه زندگی با جامعه بالا تبدیل کرد.

1) «protocasinos» لندن: آنچه به نظر می رسد

در نیمه اول قرن نوزدهم، «کازینوهای» عمومی در معنای مدرن در بریتانیا عملا وجود نداشت: بازی در باشگاه های خصوصی متمرکز بود، جایی که آنها در توصیه ها پذیرفته شدند. معروف ترین آدرس ها محله های سنت جیمز و میفر هستند: وایت، بروکس و از دهه 1820 کراکفورد، توسط کارآفرین ویلیام کراکفورد افتتاح شد. در اینجا آنها شرط در خطر ساخته شده (تاس کلاسیک), بازی faro, whist و دیگر رشته های کارت; سهام اغلب اشرافی بالا بود.

کراکفورد نماد دوران است

باشگاه کراکفورد به سرعت مترادف با لوکس و از دست دادن مشخصات بالا به اشراف تبدیل شد. تاریخ تأسیس این باشگاه به 1820s ؛ در اواسط قرن آن را بسته بود، ترک افسانه از "poshest playhouse لندن. در آینده، این نام تجاری در قرن بیستم دوباره شروع به کار کرد، اما تاریخ پیش از اصلاحات آن فقط قرن نوزدهم «طلایی» سالن های بسته است.

2) چارچوب قانونی: چرا باشگاه ها، نه کازینوهای عمومی

بریتانیا ویکتوریا از قمار و اقدامات کلیدی سیاست های مهار را شکل داد.

قانون بازی 1845 شرط بندی را تحت قرارداد غیر قابل اجرا می کند (یعنی بدهی شرط را نمی توان از طریق دادگاه جمع آوری کرد). این قانون به طور کامل بازی را ممنوع نکرد، اما سازمان دهندگان را از نگه داشتن کتاب های اعتباری دلسرد کرد و آنها را مجبور به بازی «برای پول نقد» در فرمت های بسته کرد.

رشد سریع خانه های شرط بندی پول نقد پس از سال 1845 به عنوان یک تهدید عمومی در نظر گرفته شد. بنابراین، قانون خانه های شرط بندی 1853 به دنبال آن بود، که به طور مستقیم چنین موسساتی را دنبال می کرد و نرخ های خارج از هیپودروم را محدود می کرد. با این عمل، مقامات سعی کردند فعالیت شرط بندی را به باشگاه های خصوصی و فضاهای محصور قانونی «سوق دهند».

خط پایین: مدل کازینو عمومی عملا نمی تواند توسعه یابد، و بازی نخبگان به باشگاه های عضو با یک فیلتر توسط وضعیت و یک «کد» رفتار رفت.

3) چه کسی بازی کرده و چه چیزی بازی کرده است

حضار. آریستوکراسی و صنعتگران ثروتمند. عضویت در باشگاه «زمینه اجتماعی» و احساس امنیت را فراهم کرد.

نظم و انضباط استخوان (خطر)، faro، whist/پیچ، بعد - باکارات ؛ شرط بندی در رویدادهای ورزشی انجام شد، اما دفاتر شرط بندی در خارج از مسابقات مسابقه توسط قانون محدود شد.

آداب و رسوم و خطرات. این بازی با ضیافت، سیگار، روزنامه همراه بود - اما همچنین از دست دادن با صدای بلند ؛ وقایع قرن نوزدهم پر از داستان های خراب در باشگاه های سنت جیمز است.

4) خارج از لندن: استراحتگاه ها و بازی های آرکید

در همان زمان، فرهنگ سرگرمی رفت و آمد مکرر رشد کرد - سالن ها در شهرهای ساحلی، «سالن موسیقی» و بعد از آن - مجتمع های تفریحی بزرگ. این سالن چند فرمت که در آن بازی مجاور به اجرای و رقص بود، و نه یک «کازینو» به عنوان یک مدرسه قانون بود. زیرساختهای عظیم و قانونی کازینوهای تجاری در بریتانیا، مدتها بعد و در قرن بیستم شکل گرفت. نقطه عطف عمل 1960 و تدوین بیشتر از اواخر 1960s بود.

5) میراث قرن نوزدهم برای صنعت آینده

1. مدل باشگاه او در بازار عادت عضویت، کد لباس، تأیید شهرت را به وجود آورد - بسیاری از اینها به سالن های نخبگان قرن بیستم مهاجرت کردند.

2. انضباط مالی غیرقابل قبول بودن بدهی های شرط بندی و پیگیری شرط های «در خیابان»، صنعت را به سمت بانک/پیش پرداخت سوق داد و ریسک را به طور مرتب اداره کرد، رویکردی که بعداً به هنجار برای انطباق تبدیل شد.

3. جدایی «بازی» از «شرط بندی». قانون بین بازی (بازی) و شرط بندی (شرط بندی) متمایز است، و این تقسیم دوگانه هنوز در استاندارد بریتانیا زندگی می کند، منعکس شده در مالیات و صدور مجوز.

6) گاهشناسی کوتاه (TL ؛ دکتر)

1820s: اوج باشگاه های بازی لندن ؛ کراکفورد نماد «بازی بالا» می شود.

۱۸۴۵: قانون بازی - شرط بندی مشمول مجازات کشتی نمی شود. محدود کردن بازی های اعتباری

۱۸۵۳: قانون خانه های شرط بندی - ضربه به خانه های شرط بندی و شرط بندی خیابانی.

اواخر قرن نوزدهم: بازی همچنان در باشگاه ها و سالن های رفت و آمد مکرر زندگی می کند ؛ هیچ شبکه کاملی از «کازینوها» به معنای عمومی-تجاری وجود ندارد.

1960-1968: چارچوب قانونی برای کازینوها و شرط بندی های مدرن در حال حاضر در قرن 20 شکل گرفته است.

«اولین کازینوهای» بریتانیا در قرن نوزدهم، کازینوهایی به معنای قانونی مدرن نیستند، بلکه باشگاههای بسته و سالنهای رفت و آمد مکرر هستند، جایی که نخبگان تحت قوانین ناگفته طبقه و در برابر زمینه قوانین بازدارنده بازی میکنند. این شیوه زندگی باشگاه، به علاوه مهندسی حقوقی ویکتوریا (1845/1853)، معماری صنعت بریتانیا را به وجود آورد: جدایی واضح «بازی ها» و «شرط»، ناسازگاری با بدهی «شرط» و عادت کنترل دسترسی. هنگامی که مدل قانونی کازینوهای تجاری در قرن بیستم ظاهر شد، چیزی برای تکیه بر آن وجود داشت - یک قرن و نیم تمرین متولد شده در سالن های باشگاه سنت جیمز.