Kultura i historia

Hazard odbywał się w kulturze indonezyjskiej na długo przed nadejściem surowych przepisów: tradycyjne gry karciane i kostne były używane na wakacjach i w społecznościach wiejskich.

Jednak wraz ze wzmocnieniem tożsamości islamskiej i wzmocnieniem roli norm religijnych, podniecenie zaczęło być postrzegane jako zło społeczne sprzeczne z wartościami moralnymi i duchowymi.

Po uzyskaniu niepodległości, a zwłaszcza od końca XX wieku, rząd przeszedł na politykę całkowitego zakazu, przy wsparciu organizacji religijnych.

Obecnie nawet neutralne formy wypoczynku (na przykład mahjong lub domino) są dopuszczalne tylko bez stóp pieniężnych.

W świadomości masowej idea grania za pieniądze wiąże się z grzechem i ryzykiem społecznym, które tworzy unikalne środowisko kulturowe - religijnie konserwatywne i antypatyjne wobec wszelkich przejawów hazardu.