Kultura i historia

Japońska tradycja hazardowa łączy starożytne praktyki i współczesną kulturę popularną.

W epoce Edo i Meiji władze wielokrotnie zakazały amatorskich gier za pieniądze, ale formaty domowe - hanefuda/oicho-kabu, loterie uliczne, amatorskie mahjong - pozostały popularne.

W XX wieku państwo zalegalizowało zakłady „użyteczne społecznie”: wyścigi konne (keiba), keirin, wyścigi łodzi (kyōtei), a później wyścigi samochodowe/motocyklowe i loterie (takarakuji), przekształcając je w część życia codziennego w mieście i finansowania sportu/infrastruktury.

Po wojnie powstało zjawisko pachinko/pachislot: hałaśliwe, jasne salony z systemem wymiany nagród stały się symbolem japońskiego neonu i wypoczynku pracy.

W popkulturze emocje - od mangi i anime (Kaiji, Akagi) po kino - służą jako metafora ryzyka i chęci do zwycięstwa; w życiu codziennym istnieją „oznaki szczęścia” (daruma, maneki-neko).

Współczesna Japonia łączy w sobie poszanowanie zasad i odpowiedzialnej zabawy (surowe ograniczenia i samowykluczenie) ze stałym pragnieniem rytuałów szczęścia i konkurencji, a kulturowy kodeks hazardu jest nadal aktualizowany wraz z formatami cyfrowymi i przyszłymi ośrodkami IR.