Kasyna na Bahamach w latach 60-tych i 70-tych

Lata 60-te i 70-te to dekady, w których Bahamy przeszły od sezonowych gier „klubowych” dla zamożnych zimowców do pełnoprawnego kasyna kurortu pod nadzorem rządu. Dwa ośrodki ustawiają wektor: Grand Bahama (Freeport/Lukaya) i Nassau/Paradise Island.

Narodziny gromady kurortów: Paradise Island

Pod koniec lat 50., Huntington Hartford, amerykański spadkobierca łańcucha A&P, kupił wyspę Hog i w 1962 zmienił nazwę na Paradise Island, zaczynając rozwijać Ocean Club, Café Martinique, pole golfowe i marina - fundament przyszłego kurortu.

W 1968, Paradise Island Hotel and Casino został otwarty na Paradise Island pod kierownictwem Resorts International (firma, która powstała z Mary Carter Paint w 1968). Stało się to „drugim filarem” rynku wschodzącego w pobliżu Freeport.

Freeport i Lukaya: Pierwsze duże kasyna i era junket

Po Freeport Development Agreements (Hawksbill Creek Agreement) w latach 1963-1964, Lucayan Beach Hotel otworzył w Lucay z kasynem („Monte Carlo”), a pod koniec dekady, inne duże obiekty (Holiday Inn, King's Inn/Księżniczka).

Aby zwiększyć obroty w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku, aktywnie używano złomowisk - lotów czarterowych z zaproszonymi "wysokimi wałkami. "Według lokalnych źródeł tylko w 1965 roku dział kasyna Lucayan Beach wydał setki tysięcy dolarów na czartery i noclegi, a złomowiska przyniosły do dwóch trzecich zysku.

„Bondovskaya” prezentacja i obraz kierunku

1965: Thunderball jest filmowany w Nassau i okolicznych wód; wizerunek „trzeciej stolicy Obligacji” utrwala efektowny wizerunek Bahamów, wzmacniając połączenie „morza + kasyna + życia nocnego”.

Od „szarej strefy” do zasad: dochodzenie 1967 i prawo podstawowe 1969

Boom kasyna towarzyszyły pytania o integralność i powiązania z politykami/przedsiębiorstwami. 13 marca 1967 roku rozpoczęła się Komisja Dochodzeniowa Kasyna Freeport i Nassau; raport końcowy (listopad 1967) potwierdził znaczną część twierdzeń opisanych w prasie i stał się prologiem do formalizacji nadzoru.

Następnie wprowadzono ustawę o loterii i grach (1969), a w sierpniu 1969 powstała Rada Gier dla Bahamów - regulator z upoważnieniem do licencjonowania, kontroli raportów i przestrzegania przepisów. Kroki te położyły kres epoce „półlegalnej” i ustanowiły standard wygodny dla rynku turystycznego.

Tło turystyczne: „milionowy” 1968 i punkt zwrotny lat 70

Według Ministerstwa Turystyki, do 1968 Bahamy po raz pierwszy osiągnęły 1 milionów odwiedzających (po 32 tys. w 1949). Znaczącą rolę odegrała reorientacja przepływów spowodowana zamknięciem Kuby dla Amerykanów (embargo 1961), co zwiększyło popyt na Bahamy, w tym kasyna.

W latach siedemdziesiątych XX wieku tendencja ta stała się coraz bardziej skomplikowana: niezależność (1973), surowa retoryka wobec Freeport, kryzys naftowy i światowa recesja pogorszyły wyniki, zwiększając sezonowość i konkurencję cenową. Niemniej jednak, pod koniec dekady, przemysł został dostosowany: nastąpiły rozszerzenia liczby pomieszczeń i modernizacji na wyspie Paradise i w Nassau.

Jak model działał w latach 60-tych i 70-tych: kluczowe elementy

1) Popyt zagraniczny jako rdzeń. Kasyna skoncentrowane na linie lotnicze USA/Kanada i turystów rejsowych; lokalne „sezonowe kluby” z lat 20. (Bahamian Club) przez 60.

2) Koncentracja lokalizacji. Freeport/Lukaya - „pierwszy splash” dużych podłóg i śmieci; Nassau/Paradise Island - „druga fala” z uruchomieniem Paradise Island Hotel and Casino (1968).

3) Ramy regulacyjne. Dochodzenie 1967 → Prawo 1969 → Gaming Board (1969). Ta sekwencja ustrukturyzowała sprawozdawczość, opłaty i kontrolę, przy zachowaniu atrakcyjności turystycznej.

4) Marketing poprzez popkulturę. Filmy obligacyjne, błyszczące publikacje i „zestaw odrzutowy” wokół Ocean Club napędzał prestiż, pracując jako wolny cel komercyjny.

Kontekst społeczny i polityczny

Debata o dopuszczalności kasyn rozwinęła się w latach sześćdziesiątych XX wieku: niektóre elity postrzegały je jako „usługę eksportową” dla nierezydentów; inni obawiali się ryzyka karnego i moralnych konsekwencji - stąd nacisk na ścisły nadzór i zróżnicowanie dostępu.

Migracja kapitału i właścicieli. Pod koniec lat 60., Mary Carter Paint Morphs do Resorts International i staje się kluczowym graczem na Paradise Island; w latach siedemdziesiątych aktywa przechodzą zmiany własnościowe i restrukturyzację, odzwierciedlające zmienność epoki.

Dziedzictwo epoki

1. Specjalizacja kurortu. Grupa „plażowych wakacji + kasyn” została ustalona dokładnie wtedy i określiła strategię na dziesięciolecia.

2. Nadzór jako przewaga konkurencyjna. Ramy z 1969 roku z Gaming Board stworzył przewidywalne zasady gry dla operatorów.

3. Geografia popytu. Dwa filary (Freeport i Nassau/Paradise Island) ustawiły stałą mapę rynku.

Linia czasowa (krótki)

1962 - Nazwa Hartford Hog Island Paradise Island; uruchomienie „Ocean Club”.

1963-64 - Lucayan Beach Hotel (Grand Bahama) z kasynem; początek modelu odrzutowca.

1965 - szczyt złomowisk w Lukai; Thunderball jest filmowany na Bahamach.

1967 - Casino Investigation Commission (Freeport & Nassau).

1968 - Paradise Island Hotel i kasyno otwiera; 1 milionów gości w kraju.

1969 - Ustawa o loterii i grach oraz utworzenie Rady ds. Gier.

1973 - niepodległość Bahamów; Lata 70-te są pod wpływem kryzysu naftowego i restrukturyzacji produktu turystycznego.

Lata 60-te i 70-te przekształciły Bahamy z elitarnego miejsca sezonowego w ustrukturyzowany rynek kasyn. Symboliczne kamienie milowe - zmiana nazwy na Paradise Island, uruchomienie Rajskiego Hotelu i Kasyna (1968), uznanie „Bond” i stworzenie regulatora (1969). Na tej podstawie kraj nadal buduje produkt turystyczny „plaża + kasyno + styl życia”, odziedziczony po tej epoce.