Do 1959 roku Hawana była karaibską stolicą rozrywkową: hotele i kabarety (w tym legendarna Tropicana) prowadziły kasyna skoncentrowane na turystyce zagranicznej i nocnym życiu.
Scena hazardowa sąsiadowała z jazzem, marzeniem o kubano, mambo i salsie, tworząc wizerunek „genialnej” stolicy Karaibów.
Po rewolucji, państwo zmierzało do całkowitego zakazu kasyn i prywatnych hal hazardowych, a przemysł przeniósł się na pokazy muzyczne, tańce, teatr i festiwale - kod kulturalny zachował rozrywkę, ale bez hazardu.
Echem przedrewolucyjnej ery w mitologii miasta pozostały pokazy kabaretowe, klasyczne samochody, postać Hemingwaya i nostalgiczne obrazy przedwojennej Hawany.
W popularnej pamięci są opowieści o praktykach podziemnych (na przykład bólu), ale współczesny krajobraz kulturowy kraju jest całkowicie zbudowany wokół muzyki, karnawałów i gastronomii.
Tak więc historyczny „hazard” szef Kuby zakończył, ustępując miejsca turystyce bez kasyna i silnej tradycji scenicznej.