Historia pierwszych kasyn w Europie

Wprowadzenie: Kiedy gra poszła „publicznie”

Hazard w Europie istnieje od średniowiecza - w tawernie, na targach i w prywatnych klubach. Ale kasyno w nowoczesnym znaczeniu jest już publiczną, regulowaną przestrzenią z kodem sukienki, kasą, tabelami, harmonogramem i obowiązkami gości dla władz i gości. Jego historia rozpoczyna się w Wenecji w XVII wieku i stanowi kulminację kultury uzdrowiskowej XIX wieku.

1) Wenecja, 1638: pierwszy oficjalny „dom gry”

Il Ridotto („Redutto”) w kościele San Moise jest uważany za pierwsze sankcjonowane przez państwo kasyno. Władze Republiki Weneckiej zalegalizowały grę w sezonie karnawałowym, koncentrując ją pod kontrolą: wstęp jest płatny, maski są dozwolone, ale obowiązują surowe zasady postępowania i odzieży.

Gry: Bassetta, biribi, kostki i odmiany kart.

Celem państwa jest skierowanie nieuniknionego podniecenia, zebranie dochodu i zmniejszenie bałaganu ulicznego.

W 1774 r. Ridotto zostało zamknięte pod hasłami moralności i gospodarki, ale model „oficjalnej strony” zakorzenił się już w całej Europie.

2) XVIII wieku: kurorty i pierwsze „redoubts”

Spa (Belgia). W połowie XVIII wieku kurort balneologiczny został porośnięty salami do tańca, muzyki i gry; Redoute de Spa staje się prototypem świeckiego salonu gier dla europejskiej szlachty podróżującej „po wodach”.

Ziemie germańskie i Francja. Courhouses pojawiają się wokół źródeł mineralnych - domy spotkań z muzyką, odczyty, kolacje i... pokoje zabaw. W Paryżu - potem zakazy, a następnie tolerancja dla „domów gry” i prywatnych salonów w pałacu.

3) Londyn i „kluby dżentelmeńskie”: półpubliczna alternatywa

W Anglii wczesne kasyna jako otwarte placówki spotykają się z sztywnym oporem: Gaming Acts ograniczają domy hazardowe.

Prywatne kluby (White's, Brooks's, Crockford's) stają się ośrodkami życia hazardowego, gdzie grają faro, basset, a później whist. To nie jest „kasyno” w sensie publicznym, ale ważna cegła tradycji: dyscyplina, zakłady, kodeks postępowania.

4) Przełom XVIII-XIX wieku: od „domów gry” do przemysłu

Urzędnicy i monarchowie miasta zaczynają dostrzegać korzyści w kontrolowanej zabawie w ośrodkach: podatki, turystyka, „wysokie społeczeństwo”.

Powstają koncesje: przedsiębiorca może utrzymać salę, z zastrzeżeniem usług, bezpieczeństwa i składek na rzecz skarbu państwa.

„Menu” rozszerza się: od podniecenia starą kartą do trzydziestu czterdziestu (trente et quarante), wczesnych form ruletki oraz czarno-czerwonych (rouge et noir).

5) kurorty niemieckie: wiek kurhaus (xix)

Baden-Baden, Wiesbaden, Homburg, Wissemburg i inne są ikoną miast „sezonu europejskiego”.

W latach czterdziestych XIX wieku w Bad Homburg bracia Blanc eksperymentowali z regułami ruletki (wskazówką jest ułatwienie przewagi zakładu i zwiększenie atrakcyjności dla gości). Jeden z braci, François Blanc, stał się później architektem sukcesu Monte Carlo.

Kurhaus to orkiestra, biblioteka, piłka, restauracja i sale: gra jest wbudowana w rytuał wykształconego dnia podróżnika.

W drugiej połowie stulecia decyzje polityczne (na przykład ogólne zakazy cesarskie dotyczące domów gier hazardowych w Niemczech w 1870 roku) czasowo zamykają część sal, które pchają elity do nowych ośrodków - do Cote d' Azur.

6) Francja i Savoy: Salony sezonowe i kultura rozrywkowa

We Francji manewry gry między zakazami a „oknami tolerancji”, ale miasta kurortu (Aix-les-Bains, Vichy, Biarritz) otrzymują salony gier w połączeniu z teatrem i warunkami.

Idea „wieczoru jako występu” jest ustalona: najpierw - koncert lub opera, potem - salon, kolacja i gra.

7) Monako: Monte Carlo i europejski punkt odniesienia (druga połowa XIX wieku)

Małe księstwo zamienia się w magnes dla kurortu Europy. Pod kierownictwem koncesji i wraz z przyjazdem Francois Blanc powstaje kompleks referencyjny: kasyno + opera + ogrody + hotele.

Ruletka i bakarat stają się cechami „wysokiego” podniecenia, a bliskość domu opery podkreśla kulturowy status gry.

Monte Carlo standaryzuje usługi, etykietę, architekturę - i standardy eksportu na całym kontynencie.

8) Gry, które sprawiły, że era

Bassetta/faro. Stare gry hazardowe z szybkim tempem są ulubieńcami XVIII-wiecznej arystokracji.

Trente et quarante (Rouge et noir). Francuskie „rytmiczne” podniecenie XIX wieku - proste zasady, wysoka dynamika.

Ruletka. Symbol Sali Europejskiej; ewolucja koła i siatki zakładów - walka między apelacją gości a krawędzią miejsca.

Bakarat/chemina de fer. Gra statusów i rytuałów: pauzy, gesty, uwagi - część „teatru” kasyna.

9) Architektura i etykieta: teatr szacunku

Wnętrza. Złoto, marmur, stucco, galerie lustrzane - Belle Époque ustawia „język luksusu”.

Etykiety. Kod sukienki, cisza przy stołach, nienaganna praca krupierów; kasyno = część wieczoru towarzyskiego, ani jednej atrakcji.

Muzyka i kalendarze. Piłka, koncert, czytelnia, maskarada, wieczór charytatywny - impuls sezonu łączy gości z miejscem.

10) Prawo i moralność: wahadło rozporządzenia

Władze na wszystkich szczeblach stoją w obliczu jednego dylematu: zagrożenia moralnego a korzyści ekonomiczne.

Typową formą jest koncesja z rygorystycznymi warunkami (godziny, wstęp, podatki, składki charytatywne), okresowe przerwy i zakazy.

Zakazy mają tendencję do wycieku popytu do sąsiadujących jurysdykcji lub podziemia; stąd - kolejne cykle „powrotu do kontroli”.

11) Scena społeczna: kto przyszedł i dlaczego

Europejska elita i burżuazja. Gra jest tylko częścią kombinacji: woda, powietrze, randki, strategie małżeństwa, negocjacje biznesowe.

Turystów nowego typu. Wraz z rozwojem kolei i łodzi parowych rośnie międzynarodowa opinia publiczna: „sezon” staje się kalendarzem paneuropejskim.

Kobiety na widowni. W przeciwieństwie do „męskich” klubów w Londynie, kasyna kurortowe stopniowo stają się pomieszczeniami mieszanymi - z odpowiednią etykietą.

12) Wczesna ekonomia kasyna

Model dochodu. Połączenie zalet matematycznych w grach (krawędź domu), opłaty wstępu/członkostwa i związanych z tym usług: restauracje, piłki, pudełka na wynajem, sklepy.

Synergia z miastem. Kasyno zwiększa zatrudnienie (muzycy, specjaliści kulinarni, kwiaciarnie, krawcy, wykresy scenograficzne) i tworzy markę kurortu.

Ryzyko i odpowiedzi. Loterie i „łatwe” gry były używane jako zawór do „małego” podniecenia; dyscyplina krupiera i przejrzystość kasy - jako ochrona reputacji.

13) Mity i fakty (krótkie)

"Kasyno - wynalazek Monte Carlo. "Nie: Wenecja (1638) przed; Monte Carlo jest standardem drugiej połowy XIX wieku.

"W Anglii nie było kasyna. "Prawie nie było otwartych z powodu prawodawstwa, ale prywatne kluby faktycznie służyły jako elitarne "domy gry"

"Ruletka zawsze była taka sama. "Zasady i urządzenia ewoluowały; konkurencja kurortów dała początek opcjom o różnych korzyściach dla instytucji.

14) Krótka linia czasowa

1638 - Il Ridotto, Wenecja: pierwszy oficjalny "dom' gry.

XVIII wieku. - Redoute w Spa; wzrost hal kurortowych we Francji i na ziemiach niemieckich.

Konstytucja XVIII - błagam. XIX wieku - przejście z prywatnych salonów do modelu koncesji w kurortach.

1840-1860 - start niemieckich kurtyn; eksperymenty z ruletką; powstawanie „sezonu” podróży europejskich.

1860-1880s - Monte Carlo ustala jeden standard luksusu i usług; inne ośrodki adaptują się do „teatru wieczoru”.

Lata siedemdziesiąte - fala zakazów w Niemczech; przepływ publiczny do dozwolonych jurysdykcji (w tym Monako).

Wniosek: europejska formuła kasyna

Europa przekształciła spontaniczne podniecenie w instytucję kulturalną: kasyno stało się miejscem, gdzie gra = część świeckiego rytuału. Ta formuła rozwinęła się na trzech filarach:

1. Kontrola i obsługa (koncesje, zasady, dyscyplina stołowa), 2. Resort ekosystemu (muzyka, teatr, gastronomia, ogrody), 3. Architektura statusu (Belle Époque jako język przestrzeni).

Od weneckiego Ridotto do sal Monte Carlo, europejska historia kasyna jest historią tego, jak gra została nauczona do pracy dla miasta, kultury i marki, zmieniając okazję w wieczorne eleganckie wydarzenie.