Фарҳанг ва таърих

Ҳудуди Туркманистон - чорроҳаи қадимаи роҳҳои корвонӣ: аз Парфияи қадим ва шаҳрҳои Марв-Нис то давраи асримиёнагии салҷуқиён.

Решаҳои туркии кӯчманчӣ фарҳанги юртҳо, асппарварӣ (Ахал-Теке), эпосҳои бахша ва ороиши мактабҳои қабилавии қолинҳоро ташкил доданд.

Дар замони муосир, минтақа ба мадори империяи Русия ва ИҶШС ворид шуда, институтҳои индустриализатсия, кириллӣ ва дунявиро соҳиб шуд.

Пас аз соли 1991, диққати асосӣ ба рамзҳои миллӣ, эҳёи забони туркман (шохаи Огуз) ва рушди миқёси шаҳрии Ашқобод дода шуд.

Исломи суннӣ бо роҳи дунявии давлатӣ ҳамҷоя аст; анъанаҳои оилавӣ муҳиманд, Наврӯз, ҳунармандӣ (қолинбофӣ, заргарӣ), таомҳо дар асоси ғалла ва гӯшт.

Кодекси фарҳангӣ эҳтиром ба пирон, меҳмоннавозӣ ва ҳувияти равшани ороишҳо ва меъмории мармари сафед мебошад.